بررسی ارتباط بین میزان مواجهه با صدا با استرس شغلی و توانایی انجام کار در کارکنان شرکت آرتا

زمینه و هدف : صدا یکی از عوامل زیان آور مهم در اکثر صنایع و کارخانه ها می باشد که شرایط محیط کاری شاغلین را تحت تاثیر قرار می دهد. فاکتورهای زیادی مانند نوع کار و شرایط کار، سازمان دهی کار و ویژگی های فردی کارگر بر روی توانایی انجام کار اثر می گذارند. همچنین استرس شغلی صرفا تحت تاثیر ویژگی های فردی افراد قرار ندارد و محیط کاری استرس زا نیز از دلایل مهم ایجاد استرس می باشد. در این پژوهش به  بررسی ارتباط مواجهه با صدا با استرس شغلی و توانایی انجام کار شاغلین یک شرکت مواد غذایی پرداخته شد. روش ­کار:  پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی می باشد که با مشارکت ۱۴۲ نفر از کارکنان کارخانه مواد غذایی در گروه های کاری مختلف انجام شد. میزان استرس شغلی با تکمیل پرسشنامه osipow و  توانایی انجام کار در بین کارکنان از طریق پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار (WAI) تعیین شد. میزان مواجهه صوتی شاغلین از طریق محاسبه تراز معادل ۸ ساعته صدا انجام گردید. ارتباط بین مواجهه صوتی با استرس شغلی و توانایی انجام کار از طریق آزمون های همبستگی پیرسون و اسپیرمن بررسی شد. برای بررسی تاثیر همزمان متغیرها از آزمون رگرسیون چندگانه و برای بررسی اختلاف میانگین متغیرهای مستقل از آزمون واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که بین مواجهه با صدا در گروه های مختلف کاری و سطح استرس شغلی کارکنان ارتباط مثبت و  معنی داری برقرار است (p < ۰.۰۰۱). همچنین  بین مواجهه با صدا و شاخص توانایی انجام کار رابطه منفی معناداری وجود دار د(p < ۰.۰۰۱  ). در بررسی تاثیر همزمان متغیرها بر استرس شغلی و WAI، صدا بیشترین تاثیر را دارد. اختلاف میانگین استرس شغلی در گروه های شغلی معنادار نمی باشد، ولی در WAI اختلاف میانگین در گروه های کاری تفاوت بالایی دارد. نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان داد افزایش مواجهه صوتی شاغلین می تواند به افزایش استرس شغلی و کاهش توانایی انجام کار شاغلین منجر شود.

کلیدواژه ها:

Noise ، Occupational stress ، work ability index ، صدا ، استرس شغلی ، شاخص توانایی انجام کار