بررسی نسبت مفهومی ارز و رمز ارز از لحاظ حقوقی در قراردادهای بانکی

رمز ارز نوعی از ارزهای دیجیتالی است که به افراد این امکان را می دهد که پول خود را در یک فضای دیجیتالی انتقال دهند. رمز ارزها عموما رمزنگاری شده و توسط هیچ نهاد مستقلی قابل کنترل نیست. امروزه معاملات رمز ارزها گسترش زیادی داشته است. حتی شرکت های بزرگ و کوچک نیز برای انجام معاملات خود از رمز ارزها استفاده می کنند. معاملات رمز ارزها مزیت های منحصر به فردی دارد که باعث فراگیر شدن این نوع مبادلات شده است. در ایران در حوزه خرید و فروش رمز ارزها تنها قانونی که در استفاده از رمز ارزها مورد تصویب واقع شده است تصویب نامه مصوبه هیئت وزیران مصوب ۵/۶/۱۳۹۸ بوده که با استناد به اصل ۱۳۸ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، در ۶ ماده و ۷ تبصره تنظیم شده است. از منظر حقوق قراردادها با استناد به ماده ۱ و ۲ مصوبه فوق می توان بیان کرد؛ استفاده از رمز ارزها که از سوی متعاملین، مشمول حمایت و ضمانت از سوی دولت و نظام بانکی نبوده و استفاده از آن در مبادلات داخل کشور مجاز نیست و تنها استثنا در این مورد، استخراج فرآورده های پردازشی رمزنگاری شده رمز ارزها (ماینینگ) با توسل به اخذ مجوز از سازمان وزارت صنعت، معدن و تجارت است؛ در حقوق بانکی نیز استفاده از رمز ارزها و میزان عرضه آن از سوی خود بانک مرکزی تنظیم و به طور کلی تابع قوانین و مقررات نظام جمهوری اسلامی ایران می باشد.

کلیدواژه ها:

رمز ارز ، حقوق بانکی ، معاملات ، فقه ، حقوق