اثر بخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی بر یادگیری خودتنظیمی

هدف این پژوهش، اثربخشی آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر یادگیری خودتنظیمی دانش آموزان بود. این پژوهش، از نظر نوع، شبه آزمایشی از نوع پیش-آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان متوسطه اول تحصیلی شهر بهبهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای ۳۰ دانش آموز (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس یادگیری خودتنظیمی بوفارد و همکاران (۱۹۹۵)، و بسته آموزشی مهارتهای مثبت من و اندیشه اندیشی برگرفته از کتابهایم از مانا چمزاده گردآوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده قنواتیها در سطح استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد، بین یادگیری خودتنظیمی (شناخت، فراشناخت و انگیزش) اندازه اثر ۰.۹۳۶ حاکی از آن بود که ۷۰.۷ درصد تفاوت بین گروه های آزمایش و کنترل مربوط به آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بوده است. (p < ۰.۰۵).

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های مثبت اندیشی ، یادگیری خود تنظیمی ، دانش آموزان