اثر بخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی برخود کار آمدی ریاضی

هدف این پژوهش، اثربخشی آموزش مهارتهای مثبت اندیشی بر خودکارآمدی ریاضی دانش آموزان بود. این پژوهش، از نظر نوع، شبه آزمایشی از نوع پیش-آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش، کلیه دانش آموزان متوسطه اول تحصیلی شهر بهبهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای ۳۰ دانش آموز به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند که ۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل جایگذاری شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های خودکارآمدی ریاضی مدیلتون و میگلی (۱۹۹۷)، و بسته آموزشی مهارت های مثبت اندیشی من و اندیشه برگرفته از کتابهایم از مانا چم زاده گردآوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، قنواتیها در سطح استنباطی از آزمون چولگی و کشیدگی جهت بررسی نرمال بودن توزیع متغیرهای پژوهش، آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد، بین خودکارآمدی ریاضی (پایداری تحصیلی، خودکارآمدی ریاضی و درگیری شناختی) اندازه اثر ۸۰۷/۰ در سطح معناداری خودکارآمدی ریاضی (پایداری درس ریاضی، خودکارآمدی ریاضی و درگیری شناختی) که حاکی از آن بود که ۷/۷۰ درصد تفاوت بین گروه های آزمایش و کنترل مربوط به آموزش مهارت های مثبت اندیشی بوده است. (۰۵/۰p < .)

کلیدواژه ها:

آموزش مهارت های مثبت اندیشی ، خودکارآمدی ریاضی ، دانش آموزان