تعیین اثر بخشی درمان شناختی- رفتاری بر افسردگی

افسردگی یک بیماری روان پزشکی با ایجاد ناتوانی های عمده و اثرات منفی بر کیفیت زندگی افراد در سراسر جهان است. در سال های اخیر استفاده از روش های درمانی جدید و غیردارویی برای بهبود افسردگی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی درمان شناختی-رفتاری بر افسردگی می باشد. افسردگی از شایع ترین اختلالات خلقی و عاطفی و بزرگ ترین اختلالات روانی قرن حاضر است که در بین زنان شیوع بالایی دارد. لذا پژوهش حاضر به مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی بر کاهش افسردگی اجرا شده است. افسردگی از مهمترین عوامل مرتبط با اقدام به خودکشی است. روان درمانی بر پایه شناخت درمانی، یکی از روش های موثر برای افراد دارای افکار خودکشی است که می تواند بر علائم افسردگی موثر باشد. در این مقاله سعی شده است که درمان برحسب نوع افسردگی ذکر شود. مثال در افسردگی های نوع منفرد باید دو موضوع را در نظر گرفت: یکی کم کردن و یا از بین بردن عاملی که ایجاد بیماری کرده و دوم تصحیح اختلالات سیستم عصبی که به وجود آمده و خود سبب پریشانی بیمار شده است. در انواع خفیف نوع آتی پیک در جوانان داروهای مهارکننده منوآمین اکسید از داروهای انتخابی هستند ولی در موارد تی پیک داروهای ضدافسردگی از نوع ترسیکلیک مفیدند. در ضمن برای از بین بردن علت افسردگی هر چه زودتر باید استرس را کم نمود. و در ضمن باید دانست که هر چه بیمار جوان تر و از نظر شخصیتی نارس تر باشد بیشتر به دارو حساس است و بعضی از بیماران خیلی کمتر از مقادیر داروی پیشنهاد شده احتیاج دارند و آن را کمتر تحمل می کنند و اثرات بالینی دارو را برای بیمار توجیه نمود به طوری که در یک بیمار مضطرب و هیپوکندریاک ایجاد وحشت نکند. در این پژوهش گردآوری داده ها و اطلاعات با روش کتابخانه ای انجام شده و سپس با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر شیوه های اسنادی، داده های مرتبط دسته بندی و پس از پالیش تبیین شده اند.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، بیماری روان پزشکی ، درمان شناختی-رفتاری ، خودکشی ، اختلالات سیستم عصبی