جایگاه حق بر سلامت در پرتو نظام حقوق بشر بین المللی و ایران

حق بر سلامت یکی از مهمترین حقوق بشری است که در کنار حق حیات، آزادی بیان، حق بر محیط زیست سالم، حق تعیین سرنوشت و سایر حقوق، برای رشد بشر به رسمیت شناخته شده است. این حق، مجموعه ای از حقوق را شامل می شود که هر یک نقش مهمی در تحقق آن دارند. به عنوان یک حق اساسی و ذاتی، حق بر سلامت به معنای دسترسی هر فرد به باالترین استانداردهای سلامت جسمی و روانی است که شامل خدمات پزشکی، بهداشت عمومی، غذای کافی، مسکن مناسب، محیط کار سالم و محیط زیست پاک می شود. تعهدات دولت ها در رابطه با حق بر سلامت به طور برجسته در ماده ۱۲ میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آمده است که بهره مندی از باالترین استاندارد قابل حصول سلامت جسمی و روانی را تضمین می کند. دولت های عضو این معاهدات بین المللی متعهد به تحقق این حقوق هستند و افراد از آنها بهره مند می شوند. کشور ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات مختلف در زمینه سلامت و پیوستن به کنوانسیون های بین المللی، این حق را به رسمیت شناخته و تحت حمایت قرار داده است. به نظر می رسد که جایگاه این حق در نظام حقوقی ایران از طریق بررسی این قوانین و مقررات مشخص می شود؛ لذا در این مقاله، ضمن بررسی قوانین و مقرراتی که در چارچوب نظام حقوق بشر بین الملل و نظام حقوقی ایران به رسمیت شناخته شده اند، به مبانی و جایگاه حق بر سلامت پرداخته خواهد شد

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، حق بر سلامت ، نظام حقوقی ایران ، میثاق بین المللی