نظم منطقه ای ناپایدار و انسداد در طرح های صلح فلسطین

هدف: در مسئله فلسطین به عنوان رام نشدنی ترین منازعه جهان همواره یک فرایند صلح در جریان است اما چیزی که در نهایت حاصل شده یک دوره جنگ و صلح ناپایدار می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه انسداد در طرح های صلح و نظم منطقه ای ناپایدار یا انقلابی می باشد.روش: پژوهش حاضر با بهره گیری از روش «توصیفی- تحلیلی» و بر پایه رویکرد «نظم باثبات و انقلابی هنری کیسینجر» بدنبال پاسخگویی به این سوال می باشد که چرا طرح های صلحی که تاکنون در مسئله فلسطین مطرح شده اند نتوانسته است به مناقشه اسرائیل و فلسطین خاتمه دهد؟ در پاسخ فرضیه زیر مطرح می گردد که طرح های صلح پیرامون حل مسئله فلسطین فاقد ترتیبات نهادی- ساختاری مورد توافق بازیگران اصلی درگیر در این مناقشه بوده است و این مساله موجب انسداد و ناکامی تمامی این طرح ها شده است.یافته ها: یافته های پژوهش نشان می دهد که هیچ کدام از طرح های صلح نتوانستند یک نظم منطقه ای پایدار را در مساله فلسطین ایجاد کنند. چارچوب این طرح ها به گونه ای است که منافع تمام بازیگران را دربر نمی گیرد و بازیگرانی بوده اند که یک نظم انقلابی را در پیش گرفته اند نتایج: در مسئله فلسطین چارچوب طرح های صلح از مشروعیتی که باید مورد پذیرش تمامی بازیگران درگیر در بحران باشد برخوردار نبوده است. در بین بازیگران منطقه ای از جمله جمهوری اسلامی ایران، سوریه، اردن، عراق، گروه های فلسطینی، رژیم صهیونیستی و بازیگران فرامنطقه ای مانند روسیه، آمریکا و اتحادیه اروپا بر سر چارچوب طرح های صلح اجماعی صورت نگرفته و همچنان بازیگرانی بوده اند که یک سیاست انقلابی را در پیش گرفتند و نظم مطرح شده را نپذیرفته اند.

کلیدواژه ها:

نظم منطقه ای ناپایدار ، طرح های صلح ، مسئله فلسطین ، بازیگران درگیر ، هنری کیسینجر