بررسی تطبیقی معماری پایدار و هویت بخشی آن در فرهنگ معاصر

یکی از مواردی که امروزه اهمیت بسیاری پیدا کرده است مبحث معماری پایدار می باشد و با توجه به اینکه ازدیاد جمعیت و افزایش کلان شهرها باعث شده است تا در حال حاضر سه چهارم انرژی جهان در شهرها مصرف گردد و به تبع آن شهرها و ساکنان آن عامل ایجاد بیشترین حجم آلودگی جهان صنعتی باشند، چرا که انسان در جهان صنعتی از تمام تکنولوژی های موجود برای سرمایش، گرمایش و تامین معاش خود استفاده می کند و در این بین سوخت های فسیلی و انرژی های تجدید ناپذیر که مصرف آنها لطمه ای جبران ناپذیر بر نسل های آینده وارد می کنند بیشترین موارد مصرفی انسان می باشند. گرم شدن کره زمین، نازک شدن لایه ی ازون و در بخش هایی سوراخ شدن آن به علت استفاده از انواع آلاینده ها، افزایش روز افزون آلودگی محیط زیست و انقراض گونه های زیستی، تغییرات غیر قابل بازگشت محیط زیست بر اثر دخالت های بشر است که ضرورت توجه به بوم شناسی و مسائل زیست محیطی برای آینده را اجتناب ناپذیر می گرداند. با پیشرفت شهرها، از تعداد گونه ها، اندازه و یکپارچگی اکوسیستم ها کاسته شده است و در نتیجه توانایی طبیعت در ایجاد و خلق زندگی جدید کم شده است. تنها در طی چند سده سرمایه ای را که طبیعت در طی میلیون ها سال ذخیره کرده به مصرف رساندیم، علاوه بر آنکه قدرت طبیعت در ایجاد سرمایه های جدید را نیز سلب نموده ایم. ساختمان سازی برای مثال (پاک سازی اراضی، کارهای ساختمانی و …) معمولا منجر به ساده سازی اکوسیستم می شود که در نتیجه از حالتی متنوع به حالتی ساده تر تبدیل می شود. نتیجه چنین ساده سازی از دست رفتن حالت ترمیم پذیری طبیعت است که می تواند مشکلات کوتاه مدت یا تغییرات دراز مدت، نظیر تغییر آب و هوا را ایجاد نماید و اغلب چنین حالتی باعث کاهش انعطاف روابط بین محیط مصنوع و اکوسیستم می شود. توانایی تحلیل رفته اکولوژیکی به معنی آن است که فعالیت های بشر هم، هر روز محدودتر می شود و از اختیارات آن کاسته می شود، بنابراین باید محیط طبیعی را با احتیاط بیشتری مورد استفاده قرار داد و بخصوص باید به حفظ تنوع زیستی آن توجه بیشتری نمود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، هویت بخشی ، فرهنگ معاصر