بررسی قواعد حاکم برقراردادهای الکترونیکی و LC

قراردادهای الکترونیکی به عنوان یک نوع جدید از قراردادها، در دهه های اخیر به دلیل گسترش تجارت الکترونیک اهمیت چشمگیری یافته اند. این نوع قراردادها با بهره گیری از فناوری اطلاعات، امکان تبادل اطلاعات و اسناد به صورت غیرحضوری و دیجیتال را فراهم می آورند. یکی از ابزارهای کلیدی مورد استفاده در تجارت الکترونیک، اعتبار اسنادی (Letter of Credit یا LC) است که به عنوان یک ابزار پرداخت و تضمین، جایگاه ویژه ای در مبادلات بین المللی دارد. قراردادهای الکترونیکی بر اساس اصول کلی قراردادها، مانند قصد طرفین، رضایت آزادانه، و قابلیت اجرایی استوار هستند. با این حال، ویژگی های خاصی مانند نحوه احراز هویت طرفین، زمان و مکان انعقاد قرارداد، و امنیت اطلاعات، موجب می شود این قراردادها تحت قواعد و مقررات خاصی قرار گیرند. از جمله این قواعد، قوانین بین المللی همچون قانون نمونه آنسیترال درباره تجارت الکترونیکی (۱۹۹۶) و قانون امضای الکترونیکی (۲۰۰۱) است. اعتبار اسنادی به عنوان یک ابزار مهم در تجارت بین المللی، در محیط الکترونیکی نیازمند تطبیق با قواعد دیجیتال است. اتاق بازرگانی بین المللی (ICC) از طریق اسناد و استانداردهایی مانند UCP ۶۰۰ و eUCP، تلاش کرده است تا سازگاری LC با تجارت الکترونیک را تضمین کند. این اسناد با در نظر گرفتن مسائل مربوط به انتقال الکترونیکی اسناد، امنیت، و احراز هویت، چارچوبی منسجم برای استفاده از LC در فضای الکترونیک ارائه می دهند. از چالش های اصلی در این حوزه می توان به مسائلی مانند امنیت اطلاعات، احراز هویت دیجیتال، و تطبیق مقررات داخلی و بین المللی اشاره کرد. راهکارهای پیشنهادی شامل تدوین قوانین داخلی منطبق با استانداردهای بین المللی، استفاده از فناوری های رمزنگاری پیشرفته، و توسعه نظام های حل اختلاف خاص قراردادهای الکترونیکی است. با توجه به رشد روزافزون تجارت الکترونیک، توجه به قواعد حاکم بر قراردادهای الکترونیکی و ابزارهایی همچون LC امری ضروری است. تدوین قوانین جامع و ایجاد سازوکارهای عملیاتی شفاف، می تواند به تسهیل تجارت بین المللی و کاهش ریسک های موجود کمک کند.

کلیدواژه ها:

قرارداد الکترونیکی ، اعتبار اسنادی (LC) ، تجارت الکترونیک ، UPC۶۰۰ ، امنیت اطلاعات