بررسی عوامل موثر در تبیین حس مکان سوم در فضاهای عمومی

مکان سوم مکانی برای پناه گرفتن از خانه و کار که با اصطالح 'مکان های اول' و 'مکان های دوم' بیان شده اند، عنوان شده و مکانی است برای تعاملات اجتماعی، تبادل اطلاعات و درآمیختن و برقراری ارتباط با گروهی دیگر، که زمینه ای برای جریان زندگی محسوب شده و از این رو باعث افزایش حس تعلق در افراد و ایجاد خاطره جمعی می گردد و منجر به رشد اجتماعی و فردی افراد می شود. اجماع عمومی بر این است که جایگاه مکان سوم در زندگی های امروزی کاهش یافته است و شهرهای امروزی به عنوان فضاهایی که جزیی از زندگی روزانه محسوب شده و فعالیت های وابسته به آن را در خود جای میدهند، باید بستری برای تامین نیازهای روحی و ذهنی شهروندان نیز باشند تا بتوانند با کاربران خود ارتباطی موثر برقرار کنند. هدف از پژوهش پیش رو بررسی عوامل مناسب در طراحی مکانی با امکانات ویژه برای ترغیب به ورود، تشویق به حضور و تداوم و تکرار آن، و نیز مکانی برای درنگ و ماندن، به منظور بروز تعاملات اجتماعی و در نتیجه رشد فردی و اجتماعی افراد می باشد. مهمترین پرسش در این پژوهش آن است که چگونه و با استفاده از چه راهکارهای طراحی می توان در یک مجموعه چند عملکردی زمینه شکل گیری فعالیت و تعامل افراد را در مکان سومی به عنوان فضایی سرزنده که در دامنه وسیعی از روز انواع افراد به اختیار خود و نه از روی اجبار به آنجا آمده و لحظاتی را در فضا سپری می نمایند، می توان فراهم ساخت؟ به عبارتی این فضا به گونه ای باید باشد که مردم بیایند و بمانند. بنابراین می توان گفت که برای فراهم بودن زمینه جذب افراد به فضا و سپس نگه داشتن آنها در فضا باید نخست عناصر جذب کننده موجود باشد. در مرحله بعد افزایش تعاملات می تواند با ارائه راهکارهای مناسب به تدریج تقویت گردد. در این پژوهش با فرض اینکه ایجاد و تقویت مکان سوم باعث افزایش تعامل اجتماعی میان افراد و بهبود زندگی

کلیدواژه ها:

مکان سوم ، تعامل اجتماعی ، طراحی مکانی ، فضای عمومی