مفهوم ادبی و کنایی گندم و جو در شعر پارسی

گیاهان از مهمترین عناصر ادب پارسی هستند که شناخت آنان برای فهم درست شعر، مضامین و صور خیال آنضروری است. گندم بارها در ادب فارسی در مقام مشب ه به قرار گرفته و گیسو، نیزه، دل، لب و دهان بسته ورخسار خوبان را به آن تشبیه کرده اند. در نوشته های عرفانی گندم نمادی از معرفت ازلی است که خوردن آن، باتوجه به محدود بودن ظرفیت وجودی آدم ابوالبشر، سبب رانده شدن او از بهشت و محروم شدن از قرب خداوندشد. جو خوراک درویشان است و کنایه از هر چیز بی بها و اندک بوده و تعابیری مثل جوفروش گندم نما کاربرد دارد.

کلیدواژه ها:

گندم ، شعر پارسی ، جو ، کنایه