پژوهشی پیرامون طنز وطنز پردازی درپهنه ادبیات فارسی دری

در ادبیات، طنز به نوع خاصی از آثار منظوم یا منثور ادبی گفته می شود که اشتباهات یا جنبه های نامطلوب رفتاربشری، فساد های اجتماعی و سیاسی یا حتی تفکرات فلسفی را به شیوه یی خنده دار به چالش می کشد. در تعریفطنز آمده است: اثری ادبی که با استفاده از بذله، وارونه سازی، خشم و نقیضه، ضعف ها و تعلیمات اجتماعی جوامعبشری را به نقد می کشد و هنری است که انسان در تلاش برای دگرگون ساختن جهان به دست می آورد و همیشهبه شکل کنش و واکنش و در نتیجه نگاه وی به محیط و واقعیت (به طور خاص) نمود پیدا می کند. طنز راستین کهاز حوادث واقعی زنده گی نشات گرفته و مبتنی بر واقعیت های زنده گی بوده، ضمن دادن تصویر هجوآمیزی ازجهات منفی زنده گی، معایب ، مفاسد و حقایق تلخ مختلف فردی و اجتماعی را به صورت اغراق آمیز، یعنی زشت ترو بد ترکیب تر از آنچه هست نمایش می دهد و از این طریق، تضاد عمیق وضع موجود با اندیشه یک زنده گی عالیو مالوف را آشکار می سازد. البته امروزه غالبا به هر امر خنده دار و مضخک ، طنز اطلاق شده و در بسیاری از موارد،طنز با مطربی، دلقکی، پوزخند، تمسخر، تحقیر و طعنه های زننده یکسان پنداشته می شود و طنز صرف رسانیدنمخاطب به خنده از سریع ترین راه و یا هر وسیله ممکن دانسته شده است؛ که این تعریف از طنز با مفهومی که ازطنز اصیل مورد نظر است، تفاوت دارد. یا بنابراین می توان گفت که طنز در میان آثار گوینده کان و سراینده گانفارسی در دوره های مختلف ادبی وجود داشته است. بزرگترین نابغه طنز را بایدد «عبید زاکانی» بنامیم. او معایب، سطحی نگری و بی اعتباری ارز ش های پسندیده را در زمان خود به سخریه می گیرد. چنانکه لسان الغیب نیز به این سهل انگاری ها و رذایل در همان دوره اشاراتی دارد.

کلیدواژه ها:

طنز ، ادبیات ، جد ، اصلاحات ، انتقاد ، ناهنجاری