تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر تاب آوری و افسردگی بیماران مبتلا به هپاتیت ب

بیماری هپاتیت ب یک بیماری تهدیدکننده حیات است که می تواند زندگی فرد را به طور جدی با خطر مواجه سازد و علاوه برمسائل جسمی، مشکلات روان شناختی زیادی را به وجود آورد. با توجه به لزوم درمان های مناسب روان شناختی در بیماران مبتلابه هپاتیت ب، پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر تاب آوری و افسردگی بیماران مبتلا به هپاتیتب انجام شد. این پژوهش از نظر هدف، از نوع کاربردی و از منظر گردآوری داده هاء روش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون،پس آزمون همراه با گروه گواه و آزمایش بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران ۲۵-۶۵ ساله مبتلا به هپاتیت ب مراجعه کننده بهکلینیک های تخصصی در سطح شهر تهران در سال ۱۴۰۱ بود که از میان آنها تعداد ۴۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش با استفاده ازروش نمونه گیری هدفمند انتخاب شد و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند و به پرسشنامه هایتاب آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) و افسردگی بک (۱۹۶۱) پاسخ دادند. برای گروه آزمایش جلسات درمان شناختی -رفتاری, بهمدت ۱۰ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای برگزار شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و با کمک نرم افزار ‎SPSSنسخه ۲۶ انجام شد. یافته ها نشان داد که ۵۰ درصد تغییرات تصور از شایستگی فردی، ۴۴ درصد تغییرات اعتماد به غرایز فردیتحمل عاطفه منفی، ۴۷ درصد تغییرات پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن، ۳۳ درصد تغییرات کنترل و ۳۲ درصد تغییرات تاثیراتمعنوی بیماران مبتلا به هپاتیت از تفاوت گروه های آزمون و کنترل ناشی شد. همچنین ۱۵ درصد تغییرات افسردگی بیماران مبتلابه هپاتیت از تفاوت گروه های آزمون و کنترل ناشی شده بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت که درمان شناحتی- رفتاری برتاب آوری و افسردگی بیماران مبتلا به هپاتیت ب تاثیر معنادار داشت. بر این اساس, می توان بیان داشت که درمان شناختی-رفتاری موجب افزایش تاب آوری و کاهش افسردگی در بیماران مبتلا به هپاتیت ب می شود.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی- رفتاری ، تاب آوری ، افسردگی ، هپاتیت ب