معماری پایدار برای توسعه روستایی یکپارچه؛ تعامل عناصر درونزا و برونزا در رویکرد توسعهی درونزای جدید (NED)

توسعه روستایی پایدار به عنوان یکی از اولویت های اساسی در برنامه ریزی منطقه ای مطرح است که بر توانمندسازی جوامع محلی و بهره گیری از منابع بومی برای ایجاد رشد و پیشرفت پایدار تاکید دارد. این مقاله به بررسی تعامل میان عناصر درونزا و برونزا در چارچوب رویکرد توسعه درونزای جدید (NED) می پردازد و نقش معماری پایدار را در توسعه روستایی یکپارچه تحلیل می کند. روش تحقیق به صورت نظری و کیفی است و با مرور ادبیات و تحلیل مفهومی، مدل جامعی برای ادغام منابع محلی و فرصت های خارجی در توسعه روستایی ارائه شده است. نتایج نشان می دهد که توسعه درونزای جدید، با تاکید بر مشارکت فعال جوامع محلی، حفظ فرهنگ و هویت بومی و بهره برداری هوشمندانه از فناوری ها و سیاست های تسهیل گرانه، می تواند به بهبود کیفیت زندگی و پایداری اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی مناطق روستایی منجر شود. معماری پایدار به عنوان ابزاری کلیدی در این فرآیند، با استفاده از مواد و فناوری های بومی و طراحی های منطبق با محیط طبیعی و فرهنگی، نقش مهمی در تقویت توسعه درون زاییفا می کند. مدل مفهومی ارائه شده می تواند به عنوان چارچوبی برای برنامه ریزی و اجرای استراتژی های توسعه روستایی پایدار مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

توسعه درون زا ، توسعه روستایی پایدار ، معماری پایدار ، مشارکت محلی ، منابع بومی