نقد و بررسی تجلی مضامین اخلاقی در ادبیات

اخلاق، یکی از آموزه های دین است که در جای جای زندگی بشر اهمیت فراوان دارد تا جایی که در قرآن مجید در سوره حجرات و سوره های دیگر به آن پرداخته شده است. همچنین شاعران و نویسندگان بزرگ این مرز و بوم در اشعار و آثار خود به اخلاقیات توجه بسیاری نشان داده و اصطلاحات و مفاهیم اخلاقی را به کار برده اند. به جهت اهمیت مطلب در این مقاله مختصری به اخلاق و اهمیت آن و اخلاق قبل و بعد از اسلام و تاثیری که در شعر و ادبیات داشته است، پرداخته می شود.اخلاق، نظامی از هنجارها برای انگیزش بخشی، تعیین و توجیه اعمالی است که برای رسیدن به اهداف بنیادین فرد، گروه و یا جامعه حیاتی است. اخلاق زیستی در رابطه با تعامل بین بیمار و کارکنان مراقبت سلامت است و به این نکته می پردازد که چه باید انجام شود تا زندگی انسان آسیب کمتر و رفاه بیشتر را تجربه کند .رایجترین معنای اصطلاحی اخلاق در میان اندیشمندان اسلامی عبارت است از: صفات و ویژگی های پایدار در نفس که موجب می شوند کارهایی متناسب با آن صفات، به طور خودجوش و بدون نیاز به تفکر و ت امل، از انسان صادر شود. اخلاق توصیفی به توصیف و معرفی اخلاقیات افراد، گروه ها و جوامع مختلف می پردازد و هدف آن صرفا آشنایی با نوع رفتار اخلاقی فرد یا جامعه ای خاص است .بررسی صفات اخلاقی افراد می تواند زمینه ای برای وضوح ارزش های اخلاقی پدید آورد.ادبیات فارسی سرشار از عبرت و آندرز و حکمت ومسایل اخلاقی است. از روزگاران دیرین تاکنون اخلاق نقشی اساسی درادبیات ما داشته و از موضوع های محوری بوده است. در پژوهش حاضر که به روش گزینشی- توصیفی به مقوله اخلاق در ادبیات پرداخته است، سعی بر آن شده که بعد از تعریف اخلاق و تفاوت آن با اخلاقیات و اهمیت اخلاق، به رویکرد اخلاقی در ادب فارسی پرداخته می شود و شمهای از معارف و شناخت اخلاقی در ادب فارسی بیان می شود. و سعی می شود به نمونه و دیدگاه برخی ادبای فارسی درباره اخلاق اشاراتی شود که این، تنها انعکاس بخشی از افکار عمیق و والای بزرگان ادب فارسی در این باره است.

کلیدواژه ها:

اخلاق ، ادبیات ، اسلام ، شاعران ، نویسندگان و نقد و بررسی