بررسی سایه در اشعار مولوی و مقایسه آن با فلسفه

آثار مولانا به عنوان پاره ای از شاهکارهای ادب فارسی، ریشه در اندیشه ها و باورهای کهن دارد، سایه در واقع شبحی توهمی است که به دلیل عدم مشاهده گری و جستجوی محققانه، در تاریکی و ابهام شکل گرفته است. هدف این مقاله آن است که آثار مولانا را از منظر نقد و بررسی سایه، به صورت مجموعه ای از مفاهیم نمادین و فلسفی نشان دهد. در این مقاله بر روی واژه ای چون سایه، رحمت و تاریکی تامل شده است. این مقاله بر آن است که ابعاد متنوع و پیچیده ی بازتاب یافته از ویژگی های سایه نشان می دهد، همچنین، سایه نتیجه ای رحمت و بزرگ شدن روانی فرد است؛ به واقع مولانا، در آثارش نشان می دهد که چگونه در فرایند پختگی روانی خویش، جنبه های مثبت و منفی روان خود را شناسایی کرده و با آنها برخوردی منطقی داشته است. در پایان، این مقاله به این نتیجه می رسد که آنچه ذکر شد، اشاره مولانا به مفهوم کلیت سایه بود و در ذیل به بررسی نمادها، مفاهیم و کلماتی که نمودار نقش مثبت و منفی این این وازه است، می پردازیم.

کلیدواژه ها:

مثنوی و معنوی ، سایه ، مولانا