بررسی رابطه خودتنظیمی و رابطه معلم-کودک با سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی شهرستان اقلید

هدف از انجام پژوهش، بررسی رابطه خودتنظیمی و رابطه معلم-کودک با سازگاری اجتماعی کودکان پیش دبستانی شهرستان اقلید بود. جامعه آماری شامل، کلیه کودکان پیش دبستانی شهرستان اقلید که تعداد ۲۷۴ نفر بود. به روش نمونه گیری در دسترس ۱۶۳ نفر انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش مقیاس سازگاری اجتماعی کودک (۱۹۹۷، ضمیر خانی)، مقیاس خودتنظیمی کودک (جراچ و همکاران، ۲۰۰۰) و مقیاس تعامل معلم-کودک آموز (۱۹۸۱)بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از همبستگی پیرسون نشان داد که بین خودتنظیمی کودک با سازگاری اجتماعی کودکان (۰.۴۵۲) و بین رابطه معلم-کودک با سازگاری اجتماعی کودکان (۰.۴۱۷) رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. به عبارتی با افزایش خودتنظیمی کودکان و بهبود رابطه معلم-کودک سازگاری اجتماعی کودکان افزایش می یابد.

کلیدواژه ها:

خودتنظیمی ، کودکان سازگاری اجتماعی کودک ، رابطه معلم-کودک