مقایسه تاثیر تمرینات سنسوری موتور و ثبات عصبی عضالنی پویا بر ناتوانی عملکردی، دامنه حرکتی و قدرت عضله عرضی شکم در افراد دارای آسیب عصب سیاتیک

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر تمرینات سنسوری موتور و ثبات عصبی عضالنی پویا بر ناتوانی عملکردی، دامنه حرکتی و قدرت عضله عرضی شکم در افراد مبتال دارای آسیب عصب سیاتیک انجام شد. تحقیق حاضر نیمه تجربی بوده و ۳۰ نفر از بانوان غیرورزشکار به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفری تمرینات سنسوری موتور و تمرینات ثبات عصبی عضالنی پویا قرار گرفتند. شدت ناتوانی عملکردی افراد از طریق پرسشنامه ناتوانی عملکردی (شاخص اوسوستری)، دامنه حرکتی ستون فقرات با آزمون شوبر و جهت اندازه گیری قدرت عضله عرضی شکمی از دستگاه بیوفیدبک فشاری در دو حالت سوپاین و پرون استفاده شد. گروه های تمرینی تمرینات را به مدت ۸ هفته انجام دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. سطح معناداری ۰۵/۰P≤ برای بررسی اثر تمام متغیرها اعمال شد. نتایج نشان داد گروه تمرینات ثبات عصبی عضالنی پویا در پس آزمون نسبت به پیش آزمون بهبود بیشتری در دامنه حرکتی نسبت به گروه تمرینات سنسوری داشته است. همچنین گروه تمرینات سنسوری موتور در پس آزمون نسبت به پیش آزمون بهبود بیشتری بر ناتوانی عملکردی نسبت به گروه تمرینات ثبات عصبی عضالنی پویا نشان داد. اما در متغیر قدرت عضله عرضی شکم تفاوت معنی داری بین گروه های تمرینی مشاهده نشد. هر دو پروتکل تمرینی می توانند در امر بازتوانی و بهبود برای افراد دارای آسیب عصب سیاتیک موثر باشند.

کلیدواژه ها:

تمرینات سنسوری موتور ، ثبات عصبی عضالنی پویا ، ناتوانی عملکردی ، دامنه حرکتی ، قدرت عضله عرضی شکم