الگوهای معماری سنتی در معماری معاصر بناهای مسکونی

ریشه آغاز تحولات معماری معاصر ایران را باید از دوران صفوی جست و جو کرد. معماری گذشته و سنتی را می توان سرشار از مفاهیمی دانست که بر اساس فرهنگ با عقاید و اندیشه های اسلامی-ایرانی معنا کرد، معماری سنتی ایران در بخش مسکونی دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسائل زیباشناسی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. معماری مازندران یکی از نمونه های موفق معماری بومی است که چنان با ظرافت با طبیعت درآمیخته است که گویی جزئی از بستر و محیط طبیعی است. هدف این مقاله بررسی نقش ها، الگوها، ویژگی ها، اصول، مکتب و فلسفه ی فکری معماری سنتی در معماری معاصر طراحی بناهای مسکونی در اقلیم جلگه ای مازندران است، الگوهایی که فضای امن برای ساکنان خود فراهم می کند و سرشار از مفاهیم طراحانه و نوآوری های معمارانه است. در نتیجه ما می توانیم بعضی از الگوها و روش های معماری سنتی را در معماری معاصر بناهای مسکونی مازندران به کار بگیریم مانند، عدم قرار دادن زیرزمین، بالاتر بودن کف طبقه همکف از سطح زمین، استفاده از سقف های شیب دار، استفاده از سقف های پیش آمده برای جلوگیری از کج باران های غرب، قرار دادن ایوان در دور ساختمان ها، استفاده از پنجره های بلند و کوران هوا و استفاده از تهویه طبیعی و... می توان استفاده کرد. در این مقاله از روش های مطالعه کتابخانه ای و جستجو در منابع چاپی و دیجیتال استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری معاصر ، بناهای مسکونی ، مازندران ، اقلیم جلگه ای