بررسی شاخص های امنیت اجتماعی در بافت های حاشیه ای (نمونه موردی: محله هادی آباد قزوین)

معموال حاشیه نشینان را کسانی می دانند که در شهرها زندگی می کنند، ولی به دلیل مجموعه عواملی نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی اجتماعی شهر شوند و به عنوان یک شهروند از امکانات و خدمات شهری بهره مند گردند. اگر چه امروزه حاشیه ها را جزئی از شهرها می دانیم که بافتی مشترک با شهرها پیدا کرده اند، ولی حاشیه ها اغلب دارای فرهنگ ناباروی هستند و همچنان به مناطق جرم خیز و مشکل زا تبدیل می شوند. مناطقی که به گفته جامعه شناسان، فرهنگ فقر و فقر منطقه ای، مشخصه اصلی آن است و جرم و جنایت، زاییده این فرهنگ است که نه تنها تهدیدی علیه امنیت اجتماعی مردم این منطقه به شمار می رود، بلکه امنیت اجتماعی ساکنان شهرها را نیز تهدید می کند. وجه مشخصه شهرنشینی جهان سومی، ناموزونی و نابرابری است. اشاعه قابل توجهی از ثروت و از سوی دیگر اقلیت هایی که در فقر زندگی می کنند، از ناکامی های خط مشی شهری قلمداد می شوند. حاشیه نشینی از پیامدهای توسعه ناهمسو و بدریخت در نظام شهرنشینی است. کاربری های شهری در قشربندی اجتماعی و اقتصادی تاثیرگذار است و وقتی حاشیه نشینان خود را ناتوان از بهبود موقعیت اقتصادی، اجتماعی خویش احساس کردند، نوعی محرومیت در آن ها به وجود آمده و آنها را به ارتکاب جرائم اجتماعی وادار کرده است. تحقیق حاضر بررسی شاخص های امنیت اجتماعی را در بافت های حاشیه ای محله هادی آباد شهر قزوین مورد بررسی قرار داده است. روش تحقیق، ترکیبی از روش های اسنادی، تحلیلی و پیمایشی است. در این تحقیق سعی بر آن بوده است که با استفاده از مشاهدات میدانی و جمع آوری داده ها از طریق پرسش نامه ابتدا بتوانیم مشکلات عمده امنیت اجتماعی در بافت هادی آباد را شناسایی کنیم و سپس با استفاده از نتایج به دست آمده گامی در جهت بهبود و یا افزایش وضعیت امنیت اجتماعی در بافت هادی آباد برداریم.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، بافت فرسوده ، امنیت اجتماعی ، فرهنگ فقر ، رفتارهای ضد اجتماعی