تحلیل اصول طراحی اقامتگاه بومگردی با رویکرد معماری ارگانیک در مسیر شیراز-اصفهان

اقامتگاه های بومگردی به عنوان یکی از زیرساخت های مهم گردشگری پایدار، فضایی برای تجربه مستقیم طبیعت و فرهنگ بومی فراهم می کنند و طراحی آن ها نیازمند رویکردی است که ضمن سازگاری با محیط زیست، به حفظ و بازتاب هویت بومی نیز کمک کند. این پژوهش با هدف تحلیل اصول طراحی اقامتگاه های بومگردی با رویکرد معماری ارگانیک در مسیر شیراز به اصفهان انجام شده است. معماری ارگانیک با تاکید بر هم استی سازه ها و طبیعت، از مصالح محلی مانند سنگ، خشت و چوب بهره می گیرد و فرم هایی ارائه می دهد که با شرایط اقلیمی و طبیعی منطقه هماهنگ باشند. روش تحقیق این مطالعه به صورت کیفی و از نوع تحلیلی-توصیفی می باشد. در ابتدا، از طریق مطالعه کتابخانه ای و بررسی منابع معتبر به تحلیل مفاهیم معماری ارگانیک و طراحی اقامتگاه های بومگردی پرداخته می شود. سپس، با استفاده از روش مطالعه موردی، اقامتگاه های بومگردی در مسیر شیراز به اصفهان انتخاب شده و ویژگی های طراحی آن ها از لحاظ استفاده از مصالح محلی، سازگاری با محیط زیست و تاثیرات فرهنگی بررسی می شود. نتایج نشان می دهد که بهره گیری از اصول معماری ارگانیک، مانند استفاده از مصالح بومی، طراحی اقلیمی و بهره گیری از فرم های هماهنگ با طبیعت، به کاهش اثرات زیست محیطی و بهبود کیفیت فضای اقامتگاه ها منجر شده است. همچنین، استفاده از عناصر معماری سنتی مانند حیاط های مرکزی، ایوان ها و بادگیرها، عالوه بر ارتقای اصالت فرهنگی فضا، امکان سازگاری با اقلیم متنوع مسیر شیراز به اصفهان را فراهم کرده است. یافته ها حاکی از آن است که طراحی اقامتگاه های بومگردی بر اساس اصول معماری ارگانیک می تواند عالوه بر تقویت تعامل انسان و طبیعت، به توسعه گردشگری پایدار، حفظ فرهنگ بومی و ایجاد فرصت های اقتصادی برای جوامع محلی کمک کند. این پژوهش الگویی برای طراحی اقامتگاه هایی ارائه می دهد که در مناطق مشابه نیز قابلیت اجرا داشته و از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی پایدار باشند.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه ، مصالح بومی ، معماری ارگانیک ، توسعه گردشگری