عشق مجازی و محبت روحانی از دیدگاه سعدی

عشق از اساسی ترین موضوعات شعر فارسی است و انواع زمینی و آسمانی آن در اشعار شاعران بزرگ دیده می شود. شعرای فارسی زبان از بدو تاریخ شعر، بخش عظیمی از اشعار خود را در وصف عشق، اوصاف معشوق و حالات عاشق سروده اند. یکی از بزرگ ترین شاعرانی که عاشقانه های زیبایی در وصف عشق سروده، سعدی است که تقریبا همه غزلیات وی لبریز از معنای عشق است اما همچنان توجه به عشق مجازی و محبت روحانی در آثار سعدی به طور جدی مورد توجه قرار نگرفته است. بنابراین، پژوهش حاضر، با هدف بررسی عشق مجازی و محبت روحانی در آثار سعدی انجام گرفته است. این پژوهش از نظر روش شناسی، توصیفی و بر مبنای تحلیل اسناد می باشد. بنابراین، نحوه گردآوری داده ها از نوع توصیفی تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش شامل اسناد و مدارک موجود در پایگاه های اطلاعاتی قابل دسترس پژوهشگران می باشد. از دستاوردهای این پژوهش می توان به این مطلب اشاره کرد که عشق مجازی، عشقی است که منشا آن، خواسته های غریزی و امیال نفسانی می باشد و عشق حقیقی و روحانی، عشقی است که مراد از آن محبت و دوستی نسبت به خداوند و هر کسی که در جهت و طریق اوست، می باشد. سعدی از عشق مجازی و زمینی، سرانجام به عشق خالق می رسد.

کلیدواژه ها:

عشق ، شعر فارسی ، معشوق ، سعدی ، عشق روحانی ، عشق مجازی