تعیین حد آستانه ساختار بهینه سرمایه و رابطه آن با عملکرد مالی شرکت های دارویی و شیمیایی: رهیافتی از تئوری مبادله و هزینه نمایندگی

هدف محوری پژوهش حاضر تعیین حد آستانه ای ساختار بهینه سرمایه در دو سناریوی بدهی و حقوق صاحبان سهام و بررسی اثر آنها بر عملکرد مالی شرکت های دارویی و شیمیایی بورسی ایران است. بدین منظور از داده های در دسترس ۳۱ شرکت دارویی و شیمیایی در بازه زمانی ۱۳۹۱-۱۴۰۰ و رویکرد رگرسیون غیرخطی آستانه ای انتقال ملایم استفاده شد. نتایج پژوهش در هر دو سناریو رابطه غیرخطی آستانه ای بین ساختار بهینه سرمایه و بازدهی دارایی شرکت های دارویی و شیمیایی را نشان می دهد. علاوه براین در سناریوی اول با افزایش اهرم بدهی به عنوان ساختار بهینه سرمایه بازدهی دارایی شرکت کاهش می یابد اما در سناریوی دوم با افزایش نسبت حقوق صاحبان سهام به دارایی این بازدهی به شدت افزایش یافته است؛ از طرفی شدت تاثیرپذیری بازدهی دارایی از کانال بدهی نسبت به حقوق صاحبان سهام بیشتر است؛ این امر می تواند گویای آن باشد که در شرکت های دارویی و شیمیایی استفاده از کانال بدهی در مقایسه با حقوق صاحبان سهام برای مدیران در تصمیم گیری تامین مالی سرمایه گذاری ارجح تر است. از طرفی نتایج مربوط به سهم سهامداران بزرگ در هر دو سناریو شواهدی دال بر اینکه شرکت های دارویی و شیمیایی توانسته اند با محدودکردن بخش عمده فعالیت در دست تعداد محدودی بازیگران زمینه تسلط بر بازار، بروز رفتارهای غیررقابتی و افزایش بازدهی دارایی را در سطوح بالاتر از حد آستانه ساختار بهینه سرمایه را فراهم نمایند.

کلیدواژه ها:

ساختار بهینه سرمایه ، اهرم بدهی ، حقوق صاحیان سهام ، سهم سهامداران بزرگ ، رگرسیون غیرخطی آستانه ای