نقش مصرف انرژی های سبز و سرمایه انسانی در ظرفیت بار محیط زیست ایران

تخریب محیط زیست یکی از مسائل عمده در اقتصاد کشورها می باشد. مطالعات انجام شده در ایران از شاخص هایی مانند انتشار آلودگی هوا (انشتار CO۲) و ردپای اکولوژیک (EF) جهت ارزیابی پایداری محیط زیست استفاده نموده اند اما این دو شاخص کاستی-هایی داشته و ابعاد مختلف محیط زیست را نشان نمی دهند و تنها بر مصرف و تقاضای منابع تاکید دارند و از طرف عرضه منابع غافل می-مانند. اخیرا در مطالعات اقتصاد محیط زیستی از شاخص جدید به نام ظرفیت بار جهت ارزیابی پایداری محیط زیست استفاده شده است. این شاخص نشان می دهد چه میزان تابعیت بار تحمل شده توسط محیط زیست برای تامین نیازهای انسانی و فعالیت های اقتصادی است. بنابراین در این پژوهش به بررسی تاثیر سرمایه انسانی و انرژی های سبز بر ظرفیت بار جهت توسعه پایدار با استفاده از روش گشتاورهای تعمیم یافته طی بازه زمانی ۱۴۰۰-۱۳۶۹ پرداخته شده است. نتایج پژوهش نشان دادکه سرمایه انسانی و انرژی های سبز تاثیر مثبت بر ظرفیت بار دارند؛ لذا با تقویت انرژی های سبز و رفع چالش های به کارگیری آن و استفاده از آن در فعالیت های، ارتقای سرمایه انسانی از طریق آموزش، بهداشت و مهارت وهم چنین ایجاد تعرفه برواردات کالاهایی که بیشترین آسیب را بر محیط زیست دارند، می توان باعث افزایش ظرفیت بار و پایداری محیط زیست شد. همچنین تولید ناخالص داخلی سرانه و درجه آزادی تجاری تاثیر منفی بر ظرفیت بار دارد. تشویق استفاده از انرژی های تجدیدپذیر و پایدار، افزایش صنعتی سبز و تمرکز بر بهبود راندمان مصرف منابع می توانند این اثرات را بر ظرفیت بار محیط زیست کاهش دهند.

کلیدواژه ها:

سرمایه انسانی ، انرژی های سبز ، ظرفیت بار محیط زیست ، روش گشتاورهای تعمیم یافته