بررسی نقش معماری در ارتقاء کیفیت فضاهای آموزشی جهت بهره مندی از رویکرد مشارکتی

هدف از این پژوهش ارتقاء کیفیت فضاهای آموزشی از طریق مطالعه بر عوامل موثر بر یادگیری مشارکتی و ارائه راهکارهای معماری در این راستا است . داشتن توانایی تعامل و ارتباط اجتماعی صحیح از اهم مهارت های قرن ۲۱ در جوامع مختلف است . از این رو باید در فضای آموزشی امکان آموختن این مهارت ها وجود داشته باشد. برای این پژوهش از روش تحلیل محتوا استفاده شده است . با مطالعات کتابخانه ای به جمع آوری مبانی نظری و مفاهیم مرتبط و در گام بعدی مطالعات و پژوهش های قبلی مورد بررسی قرار گرفت تا جمع بندی نهایی حاصل شود. نتایج حاصل از این پژوهش میتواند به الگویی جهت طراحی مدارس با رویکرد مشارکتی منجر شود تا در راستای اهداف آموزشی این رویکرد دانش آموزان محیط مناسبی برای بهره برداری بهتر از فضاهای آموزشی در اختیار داشته باشند. این نتایج در راستای ارتقا تعامل دانش آموزان با یکدیگر و سلامت اجتماعی جامعه آینده مفید خواهد بود و مهارت های اساسی نسل آینده که از جمله آنها میتوان به ارتباطات و اطلاعات و تعامل نام برد، را بهبود خواهد داد. با توجه به نظرات محققین در خصوص مولفه های موثر بر فضا در رویکرد مشارکتی ، متغیر های محیط تعاملی ، انعطاف پذیری ، ابعاد کالبدی مناسب ، پیکربندی داخلی ، مولفه های فیزیولوژیکی (دما، تهویه ، نور و ...) در فعال بودن کلاس و بهینه سازی فضای آموزشی در جهت رویکرد مشارکتی نقش دارند.