بررسی میان اصول معماری پایدار و معماری سنتی ایران و مقایسه ی تطبیقی آن ها با یکدیگر

فعالیت های ساختمانی از دیر باز تا کنون یکی از پر فعالیت ترین صنایع بشر به شمار می آمده ، که از جمله عوارض جانبی که این حیطه به وجود میاورد را میتوان اثراتی مانند مصرف بیش از حد انرژی و منابع عنوان کرد . در سال های اخیر با توجه به ازدیاد جمعیت و گسترش بیش از پیش این فعالیت ، موجب شده تا این اثرات منفی تاثیرات محیطی بیشتری را در بر گیرد و موجب آلودگی محیط و ایجاد خطر برای نسل های آینده شود ، لذا متخصصین و اندیشمندان با ارائه ی الگو و اصولی تحت عنوان معماری پایدار سعی بر کنترل و کاهش این اثرات منفی بر محیط را دارند . معماری پایدار جز مسائل نو در حوزه ی های مختلف از جمله معماری به شمار می آید، این در حالی است که ایرانیان از زمان باستان تا گذشته ی نه چندان دور در فعالیت های ساختمانی خود با توجه به جهان بینی و نگرش خاص خود سعی در کاهش میزان آلودگی های محیطی ایجاد شده از فعالیت های ساختمانی را داشته و برای طبیعت و آیندگان احترام ویژه ای قائل بوده اند و با راهکار های مختلف اقلیمی و طراحی سعی بر آن داشتند که این امر را محقق کنند . فلذا با توجه به این موارد پرسشی برای ما پیش می آید که عبارت است آیا معماری پایدار و معماری سنتی ایران هدف و اصول مشترکی را دنبال می کنند؟ برای پاسخ به این پرسش در این پژوهش سعی در بررسی اصول و راهکار های این دو سبک با یکدیگر کرده ایم . نتایج و یافته ها نشان میدهد میان این دو سبک شباهت زیادی وجود دارد که این امر نشان دهندهی میزان نبوغ و دور اندیشی نیاکان ما ایرانی ها بوده است .

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ایران ، معماری پا یدار ، پایداری ، راهکارهای بومی