آموزش مبتنی بر بازی: روشی نوآورانه برای یادگیری کارآمد در مدارس ابتدایی

آموزش مبتنی بر بازی به عنوان رویکردی نوین، پتانسیل چشمگیری در بهبود کیفیت یادگیری در مدارس ابتدایی ایران دارا است. این مقاله مروری با هدف بررسی جامع مزایای آموزش مبتنی بر بازی و ارائه راهکارهای عملی برای اجرای موفق آن در مدارس ابتدایی نگاشته شده است. روش پژوهش حاضر، تحلیل و توصیفی از ادبیات پژوهشی موجود در این زمینه است. یافته های این بررسی نشان می دهد که آموزش مبتنی بر بازی با تکیه بر جذابیت ذاتی بازی ها، محیطی پویا، انگیزشی و تعاملی برای یادگیری فراهم می کند. این روش آموزشی، نه تنها به افزایش انگیزه و علاقه دانش آموزان به یادگیری منجر می شود، بلکه به درک عمیق تر مفاهیم، توسعه مهارت های تفکر انتقادی، حل مسئله، همکاری، خلاقیت و آمادگی برای مواجهه با چالش های قرن بیست و یکم کمک شایانی می نماید. در این مقاله، مبانی نظری گوناگون پشتیبان آموزش مبتنی بر بازی، از جمله نظریه های رفتارگرایی، شناخت گرایی، انسان گرایی، ساخت گرایی و یادگیری چندرسانه ای به تفصیل تشریح شده اند. همچنین، گام های عملی برای اجرای اثربخش این رویکرد در مدارس ابتدایی، از جمله ادغام بازی ها در برنامه درسی، توانمندسازی معلمان از طریق آموزش حرفه ای، ایجاد و تامین منابع آموزشی مبتنی بر بازی، ارزیابی یادگیری در محیط های بازی و غلبه بر چالش های احتمالی به صورت کاربردی مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج این پژوهش بر ضرورت توجه به آموزش مبتنی بر بازی به عنوان یک استراتژی نوآورانه در نظام آموزش ابتدایی ایران تاکید دارد و پیشنهاداتی عملی به منظور تسهیل و تسریع فرایند پیاده سازی آن ارائه می دهد.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر بازی ، مدارس ابتدایی ، یادگیری کارآمد ، انگیزه ، مهارت های قرن بیست و یکم ، توانمندسازی معلمان.