مبناگرایی و انسجام گرایی در اندیشه اصولیان امامی و تاثیر آن بر معرفت شناسی غربی

معرفت شناسی از علوم نوبنیانی است که توانایی مطرح شدن و تطبیق با گزاره های هر علمی را داراست و برای پاسخ به چگونگی تشکیل باور، صدق و توجیه به کار گرفته می شود. عنصر توجیه که مرادف مدل سازی و حجت آوری برای هر گزاره علمی می باشد، به دنبال پاسخگو کردن صاحبان نظریات علمی و بیان علل دستیابی به نظریه هاست. دانش اصول فقه نیز به دلیل برخورداری از گزاره های متعدد و متنوع علمی، باید ارزش معرفتی آنها را تبیین نموده و مبنای اصولیان در آن خصوص را توضیح دهد. در یک نگاه کلی که بیشتر در میان دانشمندان غربی مطرح است، دو نوع رویکرد مبناگرایی و انسجام گرایی در توضیح عنصر توجیه مطرح شده که هر یک در صدد تحلیل چگونگی پیدایش و دستیابی به معرفت است. نگارندگان به روش توصیفی-تحلیلی مبتنی بر منابع کتابخانه ای به این نتیجه دست یافته اند که رویکرد بیشتر دانشمندان اصولی برای ارزش معرفتی گزاره های اصولی، متمایل به نظریه مبناگرایی است که سالیان چندی است در غرب مطرح بحث و نظر می باشد، اما در این میان می توان گونه هایی دیگر از مباحث معرفت شناسی، همچون انسجام گرایی و درونگرایی را بر نظریات اصولیان تطبیق داد و تاثیرگذاری مدل سازی و حجت آوری را بر ساحت معرفت شناسی در غرب به عنوان یک احتمال. طلبه سطح چهار حوزه علمیه خراسان

کلیدواژه ها:

معرفت شناسی ، مبناگرایی ، انسجام گرایی ، اصول فقه ، مدل سازی ، حجت آوری ، نظریه ، معرفت ، غرب ، دانشمندان ، رویکرد