بازتحلیل تاریخی نگری در روش اجتهادی امام خمینی با تاکید بر کتاب البیع

نگاه تحلیلی تاریخی یکی از روش های پژوهشی فهم متون دینی است. از مزایای روش تحلیل تاریخی شناخت بهتر و دقیق تر مسئله مورد تحقیق است. بر این اساس پژوهش حاضر به نحو مشخص با هدف تبیین روش تاریخی امام خمینی و همچنین تبیین نحوه استنباط احکام توسط ایشان صورت گرفته است. مقصود از تاریخی نگری در این پژوهش آن است که در گفتار و رفتار معصومان نگاه تاریخی صورت گیرد. یعنی فقط نگاه تاریخی به ادله. در این معنا، اصالت سیر تاریخی پیدایش مسئله فقهی و تحولات آن در میان تاریخ فقه مد نظر نیست. پژوهش فوق با روش تحلیلی و توصیفی در کتاب البیع امام خمینی استقرا کرده و با به دست آوردن روش امام خمینی طی تحلیل و تطبیق انجام شده مشخص کرده که تاریخی کرده کهنگری به مسائل در نزد امام خمینی جایگاه ویژه ای داشته است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که امام خمینی در روند استنباط خود با مطمح نظر قرار دادن تاریخی نگری، سه محور را مورد توجه قرار داده اند: ۱. عدم صحت استناد به کثرت استعمال به صرف شیوع در طول تاریخ ۲. عدم استناد به واقعه ی تاریخی به صرف شیاع ۳. عدم جبران ضعف سند به صرف شیاع.

کلیدواژه ها:

تاریخینگری ، روش اجتهادی ، روش تحلیلی ، روش تطبیقی ، روش امام خمینی