آموزه سیاحت و بازشناسی تفصیلی آن، با تاکید بر تفاسیر قرآنی، متون روایی و عرفانی

یکی از سنن مهم عیسوی (ع) و ارکان تصوف اسلامی آموزه سیاحت است که با وجود تلاش های انجام شده از سوی محققان به نظر می رسد هنوز تعریف دقیقی از آن در دست نیست. این نقصان، در برخی از کتب و آثار مربوطه نه تنها موجب خلط سیاحت لغوی و دیگر مفاهیم متقارب ش با آموزه مزبور گردیده که حتی مولفانی را به سوءبرداشت در حوزه فهم برخی آیات و روایات مبتال نموده است. با نظر به چنین چالشی، پژوهش حاضر در نخستین گام تلاش کرده تا توجه تفصیلی مخاطب را به ضرورت بازتعریف این آموزه جلب کند. آنگاه ضمن بهره گیری از منابع قرآنی، روایی و عرفانی، با ابزار گردآوری کتابخانه های استنادی و روش توصیفیتحلیلی، به اهداف و دیگر مولفه های هویتی سیاحت مصطلح دست یابد و پیرو آن تعریف مستندی از آن پیشنهاد دهد. در انتها نیز به برخی از نشانه های تمایزش با سیاحت لغوی بپردازد. یافته ها حاکی از آنست که اولا نباید در معرفی آموزه سیاحت نسبت به انعکاس پنج ویژگی بنیادین غفلت ورزید. ثانیا بایستی در راستای تمییز چنین سیاحتی از نوع لغوی اش، افزون بر بهره مندی از بافتار، زمینه و قرائن حالیهی متن مورد نظر، به حضور الفاظی همراه با کلمه سیاحت چون واژگان دال بر اهداف متعالی، نیت، صحت، بطالن، استحسان، تقرب، تسلیم و رضا، ریاضت و اذن اولیاء، التفاتی تام داشت.

کلیدواژه ها:

سیاحت ، عیسی(ع) ، قرآن ، روایات ، تصوف ، مسیحیت