آسیب شناسی تدریس مجازی و راهکارهای رفع آسیبها

استفاده از فناوری های نوین سبک زندگی انسان را در بیشتر موضوعات از جمله آموزش به سمت جدیدی سوق داده است. با شیوع فراگیر بیماری کرونا آموزش های مجازی بیشتر شد؛ لکن با گذر از آن دوران نباید آموزش مجازی فراموش شود؛ بلکه با ید به تدریج به فکر رفع آسیب های آن بود. سوال اصلی پژوهش این است که آسیب های تدریس مجازی چیست و راهکارهای رفع آسیبها کدام است؟ روش این مقاله میدانی و همچنین توصیفی – تحلیلی و از نوع کتابخانه ای است. مهم ترین یافته های پژوهش عبارت اند از: الف) از حضوری به "فضای آموزش" با تغییر رکنمجاز ی باید سایر ارکان نیز تغییرات اساسی داشته باشند. ب) محتوای آموزشی فضای مجازی باید متفاوت از محتوای آموزش حضوری باشد. ج) انتقال به فضای مجازی باید تدریج ی و با آموزش استفاده کنندگان باشد. د) می توان با اجرای شیوه نامه های بهداشتی قسمتی از امور آموزشی را به صورت حضوری انجام داد. ه) تقویت زیرساخت های الزم برای اجرای مناسب تدریس مجازی ضروری است. و- با ارائه تدریس های متمرکز برای دروس یکسان می توان از وقت اساتید برای پیگیری آموزش، رفع اشکاالت و انجام تکالیف یادگیرندگان استفاده کرد. ز- ارتقای سواد رسانه ای ضروری است. ح- تعامل خانواده ها به ویژه نسبت به یادگیرندگان در سنین پایین، باعث بهبود آموزش خواهد شد.

کلیدواژه ها:

آسیب شناسی تدریس ، آموزش مجازی ، شیوه های تدریس ، ارکان آموزش