اعتبار استخاره ی قلبی به مثابه روشی برای تصمیم گیری در پرتوی روایات رضوی

بی تردید از نظر فقهای اسلام، "استخاره" یکی از راه های رسیدن به جزم و در نتیجه تصمیم گیری می باشد. یکی از راه های رفع تحیر، "استخارهی قلبی" می باشد؛ اما این روش با وجود مزیت های نسبی و همچنین ادله ی معتبری که دارد؛ کمتر موردتوجه قرار گرفته و گاه با نقدهایی مواجه شده است. این مقاله درصدد آن است که اعتبار استخاره ی قلبی را بررسی کرده تا معلوم شود آیا می توان از آن برای رفع تحیر استفاده کرد یا خیر؟ سپس اشکالات وارد بر آن را بر اساس روایات رضوی مورد ارزیابی قرار داده است. آنچه روایات رضوی را از سایر ادله متمایز می کند؛ نکات ویژه ای است که در آن ها وجود دارد و می تواند شبهات وارده به این استخاره را پاسخ بدهد. نتایج این مقاله که به روش توصیفی تحلیلی نوشته شده، حاکی از آن است که: الف) عمل به استخاره ی قلبی از حجیت برخوردار بوده و اعتبار آن را می توان از طریق ادله عام استخاره و همچنین ادله خاصی که وجود دارد ثابت کرد. ب) اشکالات وارده به این استخاره، از قوت کافی برخوردار نیست. ج) با توجه به ماهیت این نوع استخاره که نوعی "ادراک قلبی از طریق دعا" می باشد؛ بهره گیری از آن نیازمند رعایت کردن شرایط خاصی است؛ مانند رعایت شرایط دعا، حضور قلب، صفای قلب و دورکردن شیطان. د) اگرچه اعتباربخشی به استخاره ی قلبی، منحصر به استفاده از روایات رضوی نیست؛ ولی انصاف آن است که این روایات، نقش به سزایی در رسیدن به مطلوب دارند.

کلیدواژه ها:

اقسام استخاره ، ادراک قلبی ، استخاره ی قلبی ، ادله اقسام استخاره ، ادلهی استخاره ی قلبی