اثبات عصمت حضرت نوح در مواجهه با فرزند خود براساس ظواهر آیات

یکی از شبهات مطرح شده در باب عصمت حضرت نوح آن است که چگونه این نبی الهی تقاضای نجات فرزند خود را پس از رهایی عذاب می کند؛ در حالی که خداوند متعال پیش از آن حضرت نوح را از چنین درخواستی نهی کرده بود، آیا چنین درخواستی منافات با عصمت حضرت نوح ندارد؛ در حالی که حضرت نوح علم به کافر بودن فرزند خود داشته است؟ آیا توجه کردن به روابط نسبی حتی در صورت کفر منافات با عصمت حضرت نوح پیدا نمی کند؟ این تحقیق با روش جمع آوری اطلاعات، تحلیل آن و مقاینه آرا در صدد اثبات عصمت حضرت نوح در خطاب با خداوند در رابطه با فرزند خود براساس ظواهر آیات است. عالمه طباطبایی برای دفاع از عصمت حضرت نوح در این رابطه قائل به تاویلاتی شده اند؛ از جمله اینکه حضرت نوح اصالت اعتراضی به غرق شدن فرزند خود نکرده است؛ در حالی که این امر با ظواهر آیات ناسازگار است و تا زمانی که ظواهر با مشکل عقلی و نقلی مواجه نشود، باید بر حجیت ظواهر تکیه کرد. از جمله نتایج تحقیق آنکه: ۱- قوم حضرت نوح از لحاظ خصوصیات درونی مبتال به کفر و عصیان، خطیئه و معصیت، غوایت و گمراهی و ظلم و از لحاظ خصوصیات بیرونی حضرت نوح را گمراه آشکار و مجنون می دانستند؛ ایشان را تکذیب و تمسخر می کردند و شان و ارزشی برای خداوند متعال قائل نبودند. ۲- فرزند نوح براساس فرمایش

کلیدواژه ها:

عصمت ، حضرت نوح ، فرزند ، ظواهر آیات ، عالمه طباطبایی