اثبات ضرورت عقلی انتخاب سبک زندگی دینی بر پایه دلیل معقولیت و پاسخ به اشکاالت درون دینی آن

الگوی عقلگرایی اقتضا می کند تمام انتخاب ها بر پایه دالیل معتبر استوار شود. در صورت وجود چنین دالیلی باید از برترین آنها پیروی کرد. اما اگر چنین نشد و دالیل در اثبات گری به تکافو رسیدند تکلیف ندانم گرایی است. اما ندانم گرایی حداقل در بسیاری از موقعیت های عملی امکان پذیر نیست و فرد ناچار از انتخاب یک دیدگاه در عمل است. سبک زندگی عملی از جمله این موارد است که هر فرد آگاهانه یا غیر آگاهانه گونه ای از آن را برگزیده است. نگارنده بر آن است در چنین موقعیتی معقول ترین اقدام برگزیدن سبک زندگی دینی است. پشتوانه اثبات کننده این ادعا استدلالی است که بر پایه دلیل معقولیت و تقریری از استدلال شرطیه پاسکال با عنوان سود مورد انتظار برتر سامان یافته است. طبق این استدلال مجموع سود انتخاب سبک زندگی دینی نسبت به غیر آن بیشتر است از این رو در عمل باید آن را برگزید. این دلیل با شرطیه پاسکال در برخی پیش فرض ها و کارکردها متفاوت است. کارکرد آن ترجیح سبک زندگی دینی در عمل است و در آن به محدودیت های این سبک زندگی توجه شده و انتخاب کنندگان غیر آن هم به صورت کامل از بهره های اخروی محروم نگردیده اند. این استدلال با اشکالاتی درون دینی روبرو است مانند فقدان شرط الزم برای رستگاری، نبود قصد قربت به عنوان شرط عبادت، ناسازگاری با اصل برائت، ناسازگاری «جب» با قاعده و بی ارزشی یا کم ارزشی دین داری برآمده از آن. در این مقاله پس از معرفی و طرح استدلال به این اشکالات پاسخ داده شده است.

کلیدواژه ها:

سبک زندگی دینی ، دلیل معقولیت ، شرطیه پاسکال ، استدلال ، اشکالات درون دینی