نگرش جوامع محلی نسبت به مشارکت در احیاء دریاچه ارومیه

طی دو دهه گذشته، فعالیتهای انسانی غیرپایدار فشارهای فزآیندهای را بر منابع طبیعی حوضه دریاچه ارومیه اعمال نموده است. یکی از مهمترین عوامل خشکی دریاچه استفاده بیرونی از آب در کشاورزی است، بنابراین الزم است مشارکت جوامع محلی در روند حفظ و احیاء دریاچه ارومیه جلب شود. آگاهی از نوع نگرش جوامع محلی نسبت به این امر نقشی حیاتی در برنامهریزی برای جلب مشارکت آنها دارد. بنابراین این تحقیق با هدف بررسی نگرش جوامع محلی نسبت به مشارکت در احیاء انجام شد. روش تحقیق بر اساس اجماع آوری اطلاعات با روش مطالعات کتابخانه ای می باشد و در این راستا همه منابع چاپی همانند مقالات، کتاب، دایرهالمعارفها، مصاحبههای چاپشده، و متون چاپی نمایه شده در بانکهای اطلاعاتی مرتبط با موضوع بررسی شد. بررسی مطالعات انجام شده نشان می دهد بیشترین تمایل جوامع محلی برای مشارکت در طرحهای احیاء دریاچه ارومیه در زمینه؛ اجرای یستمهای نوین آبیاری در جهت رفع مصرف آب، کشت ملصوالت کشاورزی با نیاز آبی کمتر، مشارکت در برنامهریزی و تدوین طرحهای احیاء و تمایل به مشارکت داوطلبانه در اجرا و حفاظت از طرحهای اجرا شده و در نهایت مشارکت در اقدامات رفعجویی در مصرف آب و رعایت حقآبه دریاچه می باشد. همچنین در این خصوص گزارش شده است درآمدزایی برای کشاورزان منطقه از طریق اشتغالزایی در بخشهای رنایع تبدیلی با توجه به پتانسیلهای موجود در منطقه، می تواند در ترغیب آنها به مشارکت در فرآیند حفظ و احیاء دریاچه ارومیه موثر باشد. بنابراین طبق نتایج این تحقیق می توان گفت برای اجرای حکمرانی مشارکتی در مدیریت منابع طبیعی، جوامع محلی بهعنوان یکی از مهمترین مولفههای تاثیرگذار بر وضعیت دریاچه ارومیه؛ باید بخشی از هر گونه برنامه احیاء دریاچه باشند و مسئولین برای اولویت بندی رویت گرفته برای تمایل جوامع محلی به مشارکت در احیاء دریاچه برای ترغیب جوامع محلی برنامهریزی کنند. جلب اعتماد جوامع محلی و همراه کردن آنها می تواند در قالب یک برنامهریزی مشارکتی منجر به بهرهوری بهتر و اثربخشی بیشتر اقدامات انجام شده شود. به نظر میرسد در رویت رعایت تنابق اقدامات تاد احیاء با شرایط اکولوژیکی منطقه و مشارکت جوامع محلی می توان به احیاء دریاچه امیدوار بود.

کلیدواژه ها:

اشتغالزایی ، یستمهای نوین آبیاری ، رفعجویی در مصرف آب ، ملصوالت کشاورزی