نقش دامها و چرای دام در حفظ و احیاء اکوسیستم های مرتعی

حفظ و احیاء اکوسیستمهای موجود در کره زمین به منظور حفظ تنوع زیستی، حفظ یکپارچگی این اکوسیستمها و جلوگیری از انقراض گونه ها دارای اهمیت بالایی است. احیاء اکوسیستمها از طرق مختلفی صورت پذیر است. این امر شامل حفظ وضعیت اکوسیستمهای سالم و تلاش برای جلوگیری از تخریب آن ها، پشتیبانی از تنوع زیستی موجود در این اکوسیستمها است. احیاء اکوسیستم های آسیب دیده شامل احیاء خاک منطقه و فرایندهای خاکی، تمرکز بر چرخه کربن و سایر چرخه های عناصر و مواد مغذی است. اکوسیستمهای مرتعی از نظر خدمات و وسعت بالای خود از اهمیت زیادی برخوردارند و دام های موجود در اکوسیستم به عنوان یکی از اجزا مهم این مراتع به شمار می روند. این دام ها شامل حیوانات گوناگونی مانند گوسفند، بز، گاو و اسب می باشند که در پوشش های طبیعی موجود در این اکوسیستم ها تغذیه می کنند و هر کدام دارای ترجیحات علوفه های متمایز هستند. دام ها به علت تامین غذا و سایر مایحتاج انسان ها دارای اهمیت بسیار زیادی هستند. چرای دام بوسیله بازگرداندن مواد آلی به خاک تحت عنوان کود باعث تقویت خاک می گردد. دام ها همچنین با چرای گیاهان موجود در اکوسیستم های مرتعی بر تنوع گونه ای این زیستگاه ها اثر می گذارند. بسته به شدت چرای دام و وضعیت زیستگاه ها از نظر اقلیم و بارش، چرای دام می تواند بر تنوع زیستی در این مناطق افزایش یا کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

حفاظت ، چرای دام ، آشفتگی ، تنوع زیستی