ارزیابی کیفیت زیستگاه های منطقه سیستان بر مبنای الگوی کاربری اراضی

کیفیت زیستگاه یکی از مهمترین خدمات اکوسیستمی است که به پتانسیل یک اکوسیستم برای برآورد منابع و مواد مورد نیاز گونه ها و جمعیت های گیاهی و جانوری اطالق می شود. کیفیت زیستگاه های طبیعی تا حدود زیادی در اثر نزدیکی به مناطق صنعتی، شهری و کشاورزی و تغییرات کاربری اراضی تغییر می کند. این مطالعه با هدف ارزیابی کیفیت زیستگاه های منطقه سیستان بر مبنای الگوی کاربری ارضی انجام گردید. برای این منظور، ابزار یکپارچه ارزیابی عرضه و تبادالت خدمات اکوسیستمی (اینوست) برای مدل سازی کیفیت زیستگاه های منطقه مطالعاتی استفاده شد. ورودی های این مدل شامل نقشه کاربری اراضی، ارزش های زیستگاهی، منابع تهدید، حساسیت زیستگاه ها و فاصله آن ها از منابع تهدید بود. نتایج نشان داد که زیستگاه های واقع در نیمه غربی منطقه از کیفیت بیشتری برخوردارند در حالیکه زیستگاه های شرقی کیفیت پائین تری داشتند. کیفیت زیستگاه های منطقه در پنج کالس مطلوبیت خیلی کم، کم، متوسط، زیاد و خیلی زیاد طبقه بندی گردید که به ترتیب ۶، ۵۱، ۲۳، ۲۰ و صفر درصد از سطح منطقه را دربرگرفته اند. طبقات مطلوبیت کم و خیلی کم اغلب در مناطق شرقی مشاهده شدند جاییکه تراکم فعالیت های کشاورزی و عناصر انسان ساخت وجود داشت در حالیکه طبقات مطلوبیت متوسط و زیاد در پهنه های غربی منطقه دیده شد. مراتع و ساخته شده ها نیز به ترتیب باالترین و کمترین میزان کیفیت زیستگاه ها را به خود اختصاص دادند. نتایج این مطالعه اطالعات ارزشمندی در مورد کیفیت زیستگاه های منطقه سیستان ارائه داده است که می تواند برای کمک به مدیران و برنامه ریزان به منظور اتخاذ راهبردهای مناسب برای حفاظت زیستگاه های منطقه مفید باشد.

کلیدواژه ها:

اینوست ، سیستان ، کاربری اراضی ، کیفیت زیستگاه