نقش فناوریهای تقویت بذر در احیاء اکوسیستم های زمینی؛ زیست بوم بیابانی

محیط های خشک و نیمه خشک دارای زیستکت بوم هایی ساختاری و نادر و مقاوم هستند. به همان اندازه که این زیستکت بوم ها با ساخت ترین اکوسیستم های سازگار می باشند، به احیای زیستکتی و گیاهی بومی برای حفظ تعادل اندازه طبیعی، کنترل فرسایش های بادی و آبی، حفظ تنوع زیستکتی، حفظ گونه های نادر و در معرض نابودی، بازسازی زیستکتگاه گونه های خطرناک، کاهش کوره ی، بهبود خاک و ایجاد زیستکتگاهی امن برای حیات وحی منحصر به فرد خود نیازمندند. از طرفی گیری این مجموعه ارزشمند موجب ارتقاء و توسعه کارایی اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مردم بومی و وابسته به زیستکت بوم بیابانی خواهد کرد. از آنجایی که اکثر اکوسیستم های طبیعی در معرض مخاطرات طبیعی و دخالت های انسانی قرار دارند و بعضی رو به تخریب و نابودی هستند، احیای طبیعی و گیاهی از طریق بر اکی توار و در مواردی غیرممکن استوار و ترمیم مبتنی بر دانه (بر بومی) اغاز به عمل طیف وسیعی از مسائل زیستکتی، موفقیت زیعیفی را تجربه می کند. احیای زیستکت بوم های بیابانی از طریق فناوریهای تقویت بر نه تنها یک عمل چند بعدی است که موجب ایجاد ارتباطات میانرشته ای قوی نیز می شود. در نهایت هدف این مطالعه توجه به بومی سازی عمل مدرن (واکنش دار کردن بر بومی) بهترین احیاء بر اساس آموزه های طبیعت در تمامی زیستکت بوم ها بویژه زیستکت بوم بیابانی است. همچنین، این ایده می تواند یک زمینه فکری برای استفاده از مدل های ی بینی روند گسترش بیابان زایی توسعه پذیر مصنوعی ایجاد نماید تا در آینده ای نه چندان دور، اثربخشی فناوریهای تقویت بر در بهبود خاک، رکد گیاه و احیاء مناطق بیابانی قابل سنجش باشد.

کلیدواژه ها:

واکنش بر ، احیاء بیابان ، فعالیت های انسانی ، زادآوری طبیعی