بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تاب آوری دانش آموزان انجام شد. طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان متوسطه دوم شهرستان قروه در سال ۱۴۰۳ و نمونه آماری شامل ۲۴ دانش آموز می باشد که به روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه در زمینه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دیدند و گروه کنترل در لیست انتظار برای مداخله قرار گرفتند. برای سنجش تاب آوری از پرسشنامه کارنر و دیودسون (۲۰۰۳) استفاده شد و آمار توصیفی و آزمون تحلیل کوواریانس برای تجزیه و تحلیل داده ها به کار برده شد. یافته های حاصل از تحلیل داده ها بر اساس آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در افزایش تاب آوری تاثیر معنی داری داشته و میزان تاثیر ۷۰ درصد بود (۰۰۱/۰>p.) همچنین آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برای خرده مقیاسهای تصور از شایستگی فردی (میزان تاثیر ۳۳/۰)، پذیرش مثبت تغییر و روابط ایمن (میزان تاثیر ۳۸/۰)، کنترل (میزان تاثیر ۲۷/۰)، و تاثیرات معنوی (میزان تاثیر ۳۴/۰)، معنادار بوده است (۰۰۱/۰>p.) اما تفاوت بین گروهی در مرحله ی پس آزمون برای خرده مقیاس اعتماد به غرایز فردی معنادار نبوده است (۰۰۱/۰