بررسی ارزشیابی اثر بخش اموزشی در سیستم تعلیم و تربیت

باید عمیقا باور داشته باشیم که هر دانش آموز قابلیت رشد و یادگیری را دارد به شرط آنکه ما ابزار سنتی را که بدون توجه به تفاوتهای فردی به دنبال یافتن نقطه ضعف هاست رها کنیم و ابزاری بسازیم که تواناییهای او را شناسایی کند به دانش آموز اعتماد به نفس بخشد و براساس این باور عمل کند که آموزش وارزشیابی فرآیندهایی در هم تنیده اند و اگر آموزش فرآیندی است که حداقل به اندازه ی دوران دانش آموزی زمان بر است . ارزشیابی هم به همین طول زمان نیاز دارد ، نمی توان وظیفه ارزشیابی را به پایان هر دوره آموزشی و زمان چند ساعته محدود کرد ، زیرا اضطراب و ترس از نداشتن و نتوانستن تمام توان دانش آموز را از او سلب می کند و حاصلی جزیاد آوری نقاط ضعف او ندارد . ارزشیابی باید فرهنگ موفقیت را در کلاسهای ما حاکم کند و این تفکر باید در ضمیر نهان همه ی ما معلمها نهادینه شود ( رستگار، 1382 ، ص 10) فقط آن نوع سنجش و اندازه گیری که بتواند تصویری واضح و سه بعدی از رشد مهارتها ، تواناییها ، دانش و نگرش دانش آموز بدهد قابل دفاع است بنابر این نه تنها معلم بلکه دانش آموز هم می تواند شاهد رشد بالندگی و پیشرفت خود باشد و در پایان سال والدین ، معلمان و دانش آموزان می توانند به درستی قضاوت کنند که به چه هدفهایی نایل شده اند و چه هدفهایی پیش رو دارند که باید برای دستیابی به آن تلاش کنند در این مقاله سعی شده است تا حد امکان روشهایی به هدف ضبط رشد و پیشرفتهای دانش آموز معرفی شود برای اینکه معلم بتواند ابزار و شیوه های جدید را وارد برنامه آموزشی خود کند ابتدا باید با ابزار سنجش و پیشرفت و سپس چگونگی استفاده از ابزار سنجش و پیشرفت آشنا باشد بنابر این در این مقاله با انواع شیوه های ارزشیابی و مراحل آن و اصول حاکم بر پیشرفت تحصیلی و رهنمودهایی در این خصوص آشنا می شویم .

کلیدواژه ها:

یادگیری ، تعلیم و تربیت