بررسی نقش عدم قطعیت در شاخص های حکمرانی خوب بر توسعه پایدار در ایران

از آنجا که حکمرانی از عوامل موثر بر توسعه پایدار است. لذا بررسی ابعاد آن می تواند نقش مهمی در اقتصاد ایجاد کند. در مطالعه حاضر تاثیر عدم قطعیت شاخص های حکمرانی خوب بر توسعه پایدار در ایران به کمک رگرسیون فازی با درجه عضویت ۹/۰ برای دوره زمانی ۱۳۷۴ تا ۱۴۰۱ بررسی شده است. با توجه به انعطاف پذیری مدل رگرسیون فازی پهنای بالا، متوسط و پایین برای هر یک از متغیر های مورد بررسی در شرایط عدم قطعیت محاسبه شده است، نتایج مدل اول نشان می دهد که شاخص ثبات اقتصادی در هر سه پهنای مذکور تاثیر اندکی بر توسعه پایدار دارد. تاثیر شاخص ثبات سیاسی نیز تقریبا در هر سه پهنا ثابت است. اما شاخص ثبات اجتماعی با پهنای ۰.۵۵۶ بیشترین تاثیر را بر توسعه پایدار داشته است. در مدل دوم تاثیر شش شاخص حکمرانی خوب بر اساس تعریف بانک جهانی بر توسعه پایدار بررسی شده است. نتایج حاکی از آن است که کارآیی و اثربخشی حاکمیت با ضریب ۵.۵ بیشترین تاثیر را در بین سایر شاخص ها بر توسعه پایدار دارد. در مدل سوم که ترکیبی از مدل اول و دوم است، نتایج نشان می دهد که شاخص ثبات سیاسی در هر سه پهنای مذکور با ضریب ۰.۷۴۲ تاثیر ثابتی بر توسعه پایدار دارد. همچنین عدم قطعیت در شاخص های حکمرانی خوب توسعه پایدار در کشور را به شدت تحت تاثیر قرار می دهد به گونه ای که روند واقعی توسعه پایدار در کشور منطبق بر پهنای چپ و پایین تر از کران متوسط و راست است.

کلیدواژه ها:

عدم قطعیت ، شاخص های حکمرانی خوب ، توسعه پایدار ، رگرسیون فازی