بررسی تاثیر فضاهای فرهنگی بر ارتقا حس تعلق به مکان و پایداری محیط

توسعه فرهنگی فرایندی است که طبق آن، تغییراتی در حوزه ادراک، شناخت، ارزش، گرایش ها و کنش های مناسب توسعه در افراد جامعه پدید می آید، و تحقق در این امر منوط به مشارکت مردم در فعالیت های فرهنگی است که با احداث اماکن فرهنگی و هنری و ایجاد نمایشگاه های کالاهایی فرهنگی و جشنواره های مختلف فرهنگی، جامه عمل می پوشد. امروزه فضاهای آموزشی با وجود امکانات زیرساختی، معماری و فضای مناسب کمتر متناسب با اهداف توسعه ای خود پیش می روند و خالی هایی در حوزه برنامه ریزی توسعه ای دارند که قابل تامل و بررسی است. حس تعلق به مکان از اصلی ترین عوامل اثرگذار بر روابط فرد با مکان است. این حس دربرگیرنده ی عوامل گوناگونی است که کیفیت زندگی فرد در مکان را متاثر می سازد. وجود حس تعلق و یا عدم وجود آن می تواند بر رفتارهای افراد در مواجه با مکان بسیار اثرگذار باشد. توجه به ویژگی های روحی و جسمی اشخاص و الگوهای رفتاری آن ها در طراحی محیط های آموزشی و عوامل کالبدی موجود، می تواند به یادگیری هر شخص و بروز استعدادها و در نهایت به رشد و شکوفایی آن ها کمک کند. از این رو، طراحی فضاهای آموزشی با توجه به نیازهای ویژه هر فرد، از اهمیتی ویژه برخوردار است. آنچه که این مقاله به آن پرداخته، جنبه های مختلف بررسی تاثیر فضاهای آموزشی بر ارتقا حس تعلق به مکان و پایداری محیط می باشد و روش توصیفی تحلیلی از طریق بررسی پژوهش های صورت گرفته در این زمینه است. یکی از شاخص های اساسی کشورهای کوشا در حفاظت از محیط زیست، سیاست گذاری در راستای آموزش به عنوان بعد سوم توسعه پایدار است که در این مراکز آموزشی سبز به عنوان یک برنامه مناسب آموزش محیط زیست بر اساس استانداردهای آموزشی نقش مهمی را بر عهده دارد.

کلیدواژه ها:

فرهنگی ، حس تعلق به مکان ، معماری ، پایداری