بررسی چالش ها و راهکارهای بافت فرسوده و سکونتگاه های غیر رسمی (مطالعه موردی: شهر اصفهان)

سکونتگاه های غیر رسمی در اصفهان، به عنوان یکی از مسائل شهری مهم، در طی دو دهه اخیر به سرعت در حال گسترش بوده اند. این سکونتگاه ها به دلایل مختلفی از جمله مهاجرت های داخلی، رشد بی رویه جمعیت و ناکافی بودن امکانات مسکن رسمی شکل گرفته اند. در این مقاله به بررسی ویژگی های اجتماعی، اقتصادی و فضایی این نوع سکونتگاه ها در اصفهان پرداخته می شود. تحقیقات نشان می دهد که ساکنان این مناطق با چالش های متعددی مواجه اند، از جمله دسترسی محدود به خدمات عمومی، زیرساخت های ناکافی و مسائل بهداشتی. علاوه بر این، نادیده گرفتن این سکونتگاه ها در سیاست گذاری های شهری می تواند به تشدید مشکلات اجتماعی و اقتصادی منجر شود. با توجه به نیاز به راهکارهای موثر برای بهبود شرایط زندگی در سکونتگاه های غیر رسمی، این مقاله پیشنهادهایی برای همکاری در بین نهادهای دولتی، جامعه مدنی و ساکنان ارائه می دهد تا امکان یکپارچه سازی این مناطق با بقیه شهر فراهم گردد. این سکونتگاه ها اغلب در مناطق حاشیه ای در توسعه یافته شهر قرار دارد و فاقد زیرساختهای اساسی همچون آب، برق و امکانات بهداشتی مناسب هستند. شهر اصفهان با توجه به جایگاه تاریخی و فرهنگی خود در دهه های اخیر با رشد چشمگیر جمعیت و مهاجرت روبرو بوده است که این مسئله منجر به توسعه بیرونی مناطق غیر رسمی در حاشیه های شهری شده است. شکل گیری این سکونتگاه ها نه تنها بر چهره شهر تاثیر گذاشته بلکه چالش هایی از قبیل افزایش آسیب های اجتماعی، مسائل زیست محیطی و امنیتی را نیز به همراه داشته است. با این وجود بخش قابل توجهی از جمعیت شهر اصفهان به دلیل عدم توانایی مالی برای تهیه مسکن رسمی مجبور به زندگی در این مناطق هستند.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه های غیر رسمی ، شهر اصفهان ، مهاجرت داخلی ، برنامه ریزی شهری ، توسعه حاشیهای ، زیرساخت های شهری ، مسکن ارزان قیمت ، چالش های اجتماعی