نقش طراحی منظر در افزایش کیفیت فضاها و مناسب سازی آنها برای معلولین در کالن شهرها ( نمونه موردی : تهران- منطقه ۲۰ )

انسان شهری امروز به منظور ارضای نیازها و ایفای نقش اجتماعی خود و همچنین مشارکت و تعامل با یکدیگر نیاز به فضایی با شرایط و امکانات مناسب دارد و خیابان ها، میدان ها و پارک ها و... یک شهر فعالیت های انسانی را شکل می دهند. تامین دسترسی و فرصت های برابر برای آحاد جامعه یکی از ارکان حقوق شهروندی است. معلولان نیز بخشی از افراد جامعه اند و مانند سایرین نیازمند دسترسی و استفاده از امکانات و خدمات عمومی هستند و حق دارند به راحتی در فضاهای شهری حضور یابند و در این رابطه با مشکل و مانعی مواجه نباشند. رعایت نکردن قوانین مناسب سازی و رفع موانع معماری در سطح شهر مشکلات زیادی برای افراد معلول، جانبازان، افراد کم توان، سالمندان و... ایجاد کرده است. هدف اصلی ما در این پژوهش طراحی فضاهای عمومی شهری در راستای مناسب سازی آن ها جهت افزایش مشارکت و قابلیت دسترسی معلولین به این فضاها می باشد. حالا این سوال پیش می آید که چگونه می توان با طراحی و مناسب سازی فضای شهری، محیطی را برای افراد دارای معلولیت ایجاد کرد تا بیشترین میزان مشارکت و دسترسی به فضای شهری برای این افراد فراهم شود؟ در این پژوهش سعی داریم با استفاده از روش میدانی و روش توصیفی – تحلیلی، همچنین پیروی از استانداردها و دستورالعمل ها، به حل مشکلات موجود بپردازیم که در آن داده ها به صورت متغیرهای محیطی که در فصل مبانی نظری شرح داده شد مورد بررسی و تحلیل واقع می گردد. برای نیل به این اهداف، در گردآوری اطلاعات و داده های تحقیق از روش کتابخانه ای و بررسی میدانی استفاده شده است تا فضایی شهری متناسب با نیاز و شرایط معلولین طراحی شود که مشارکت و دسترسی و نیز شرایط استفاده از امکانات برای آنها مانند سایرین فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

منظر شهری ، مناسب سازی ، معلولین ، فضای شهری ، معابر شهری ، مشکلات و نیازهای معلولین