تاثیر اقامتگاه بومگردی در اکوتوریسم با حفظ معماری بومی و همساز با اقلیم (مطالعه موردی: اقامتگاه بومگردی تی باغ فومن)

این مقاله به بررسی تاثیر اقامتگاه های بومگردی در توسعه اکوتوریسم، با تمرکز بر حفظ معماری بومی و سازگاری با اقلیم، می پردازد. هدف اصلی این پژوهش، ارزیابی نقش اقامتگاه های بومگردی در ترویج گردشگری پایدار، حفاظت از محیط زیست، و تقویت فرهنگ های محلی است. برای دستیابی به این هدف، از روش تحقیق کیفی و تحلیل های کتابخانه ای استفاده شده و نمونه های موفق اقامتگاه های بومگردی در مناطق مختلف با شرایط اقلیمی گوناگون مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج نشان می دهد که اقامتگاه های بومگردی با طراحی همساز با اقلیم منطقه، استفاده از مصالح بومی، و توجه به ویژگی های فرهنگی، علاوه بر کاهش اثرات منفی گردشگری، نقش مهمی در حفظ منابع طبیعی و فرهنگی ایفا می کنند. همچنین، این اقامتگاه ها از طریق ایجاد فرصت های اقتصادی برای جوامع محلی و تقویت آگاهی زیست محیطی در میان گردشگران، به توسعه پایدار و پایداری اقتصادی و فرهنگی در این مناطق کمک شایانی می کنند. این امر منجر به ایجاد تعادل بین رشد صنعت گردشگری و حفاظت از محیط زیست و فرهنگ های محلی می شود.

کلیدواژه ها:

اقامتگاه بومگردی ، معماری بومی ، اقلیم گیالن ، مصالح محلی ، اکوتوریسم