بررسی و کاربرد مولفه های موثر در زنده سازی عناصر گذشته معماری در خانه ایرانی به منظور افزایش حیات

امروزه بدون در نظر گرفتن ابعاد پنهان ولی تاثیرگذار خانه، طراحی های یکنواخت و متراکمی صورت می گیرد. عمر کوتاه رضایتمندی ساکنین از خانه، نشان از بی توجهی به این ابعاد دارد. این پژوهش با مطالعه عناصر خانه های سنتی که القاکننده حس رضایت و حیات در تک تک فضاهای خانه، و چگونگی ترکیب و طرح بندی این عناصر، سعی در شناسایی آنها نموده است. پژوهش حاضر از روش توصیفی-تحلیلی بهره برده است و یافته های مهم آن از مطالعات اسنادی می باشد و توجه ویژه به نیازهای حیاتی (منطبق بر فیزیولوژی انسان و آسایش او) از قبیل آسایش حرارتی، نور، تهویه مطبوع و... اشاره کرد و از سویی مباحث روانشناختی مانند استقلال فردی، خلوت و امنیت. لذا پژوهشگر و طراح سعی کرده است با بهره گیری از اصولی که ذکر شده دست به طراحی زده و آنچه در خانه های ویالیی و نهایت دو سقف (در گذشته) به عنوان زندگی جریان داشته و خانه را پویا نگه می داشته است در کنار مدرنیته و آسایش امروزی، باز زنده سازی نماید. با نگاهی بر خانه های سنتی ایرانی، می توان به معانی رسید که تناسبات بیشتری با روح بشر دارد. خانه های سنتی به انسان بقا، آسایش و هویت می بخشد، و حس سالمتی، آرامش و امنیت، هویت، کنترل مرزها و خلوت شخصی را برای ساکنین فراهم می کند. بنابراین با مطالعه در مورد عناصر به کار گرفته در خانه های سنتی ایرانی و تاثیرات آن در حس حیات و زندگی ساکنین، به طراحی خانه تک واحدی با مقیاس کوچک تر می پردازیم که موجبات القای حس حیات و روح و آرامش برای ساکنین باشد. در ایده هایی که بعنوان نگاهی طراحانه به موضوع داده شده است حیاط عنصری در حیات بخشی طرح تپنده می باشد.

کلیدواژه ها:

خانه ، خانه تک خانواری ، حیات ، عناصر معماری سنتی