توسعه پایدار و معماری معاصر در شهر همدان نمونه موردی(ساختمان ترمه)

پایداری به عنوان یکی از اصول بنیادین معماری معاصر، به دنبال ایجاد تعامل میان نیازهای انسانی، محیط زیست و اقتصاد است. این مفهوم در طراحی ساختمان های محلی، به ویژه در شهرهایی با شرایط اقلیمی خاص، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. شهر همدان با اقلیم سرد و کوهستانی و پیشینه غنی فرهنگی و تاریخی، بستر مناسبی برای تحلیل الگوهای کالبدی ساختمان های پایدار فراهم می آورد. این پژوهش به بررسی ویژگی های کالبدی و معماری پایدار در ساختمان های مسکونی و تجاری شهر همدان پرداخته و تلاش می کند تا اصول حاکم بر طراحی این ساختمان ها را تبیین کند. ساختمان های محلی پایدار در همدان بر مبنای سه اصل کلیدی طراحی شده اند: تطابق با شرایط اقلیمی، استفاده از مصالح بومی و پاسخگویی به نیازهای اجتماعی و اقتصادی. در این معماری، بهره گیری از حیاط مرکزی، دیوارهای ضخیم برای عایق بندی حرارتی، و بازشوهای محدود برای کاهش اتلاف انرژی، نمونه هایی از سازگاری کالبدی با اقلیم منطقه هستند. همچنین، استفاده از مصالح بومی مانند سنگ و خشت، ضمن کاهش هزینه ها و دسترسی آسان، تاثیرات زیست محیطی را نیز به حداقل می رساند. این اصول در بناهای تجاری نیز با ایجاد فضاهای چندمنظوره، دسترسی آسان به نور طبیعی و تهویه مناسب، به ارتقای بهره وری اقتصادی و ایجاد محیطی سالم کمک می کنند. فضاهایی همچون حیاط های داخلی، تراس ها و فضاهای جمعی، حس تعامل و تعلق را افزایش می دهند و نیازهای اجتماعی ساکنان را برآورده می کنند. در بناهای تجاری، طراحی منعطف و سازگار با الگوهای مصرف محلی، از جمله بازارها و مجتمع های کوچک تجاری، به پایداری اقتصادی و اجتماعی کمک شایانی می کند. این تحقیق با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی بر اهمیت بازشناسی و به کارگیری الگوهای معماری بومی در طراحی های معاصر تاکید دارد و ساختمان ترمه را به عنوان نمونه ای موفق از این رویکرد معرفی می کند که می تواند الهام بخش دیگر پروژه های مشابه در مناطق با شرایط اقلیمی مشابه باشد.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، معماری بومی ، اقلیم سرد و کوهستانی