تاثیر فضای معمارانه در ساخت مراکز آموزشی کودکان مبتال به اختلالات طیف اوتیسم

اوتیسم یک اختلال روانشناسی و نقص عملکردی در حال شیوع است. امروزه به دلیل افزایش روزافزون این کودکان به خصوص در ایران و کم توجهی به آن، ضرورت طراحی فضایی متناسب آنان، مشهود است. فضایی که بتواند عالی و همچنین بر تامین آرامش کودکان، بستری برای شکوفایی استعداد آنان ایجاد نماید. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی است و نیز از روش استداللی برای تحلیل جداول استفاده شده است. ابزار جمع آوری اطلاعات، مشاهده و اطلاعات کتابخانه ای (بررسی مستندات تاریخی و منابع دست اول) است. حاصل این پژوهش عواملی هستند که دارای یک سری مولفه هستند از جمله عواملی نظیر وضعیت آکوستیک فضا، وضعیت نور، تناسبات ارتفاعی، کنترل و امنیت، بافت و مصالح، رنگ و...، باید متناسب با نیازهای کودکان مبتال، طراحی شود که به واسطه آنها وضعیت معماری فضاهای آموزشی مبتالیان به اوتیسم را تشکیل می دهند.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، معماری ، بیماری ، طراحی داخلی ، تاثیر فضا