بررسی سیاست تمرکززدایی در نظام برنامه درسی ایران

این پژوهش به بررسی سیاست تمرکززدایی در نظام برنامه ریزی درسی ایران می پردازد. تمرکززدایی، به عنوان یک رهیافت در برنامه ریزی درسی، تالش می کند با کاهش ساختارهای متمرکز، انعطاف پذیری بیشتری را برای پاسخگویی به نیازهای محلی فراهم آورد. این مطالعه با استفاده از روش تحقیق اسنادی و تحلیل محتوای متون علمی انجام شده است. در این راستا، مفاهیم کلیدی مانند تمرکزگرایی، تمرکززدایی و مولفه های مرتبط با آن تحلیل و دالیل، فرصت ها، چالش ها و پیامدهای این سیاست در ایران واکاوی شده اند. نتایج نشان می دهد که تمرکززدایی می تواند به بهبود انعطاف پذیری، مشارکت ذینفعان محلی، و حفظ میراث فرهنگی منجر شود. با این حال، چالش هایی مانند کمبود نیروی انسانی متخصص، مقاومت سیاسی-اجتماعی و ضعف در حمایت های اجرایی، تحقق این سیاست را دشوار می سازند. این پژوهش همچنین بر اهمیت ترکیب مناسب تمرکز و تمرکززدایی در نظام آموزشی تاکید کرده و پیشنهادهایی برای اجرای بهتر این سیاست ارائه داده است.

کلیدواژه ها:

تمرکززدایی ، برنامهریزی درسی ، انعطافپذیری ، نظام آموزشی ، مشارکت محلی ، سیاستگذاری آموزشی