کرامت عندالله از دیدگاه نهج البلاغه

بکارگیری واژه »کرامت « و برخی مشتقات آن در نهج البلاغه در مورد مصادیق مختلف ، نشان از گستره وسیع معنایی آن است که هم بر واجب الوجود و هم بر ممکنات، به نحو اشتراک معنوی اطلاق شده است . کرامت امری حقیقی ، از سنخ وجود و تشکیکی است . هر یک از موجودات عالم هستی دارای مرتبه ای از کرامت ذاتی و شرافت وجودی بنا بر ظرفیت وجودی شان هستند. بر این اساس، ذات نفس انسانی ، شریف و باکرامت ویژه خلق شده است . در میان موجودات هستی ، انسان این قابلیت را دارد که در مسیر کمال، مراتب اکتسابی کرامت را هم کسب کند. در نهج البلاغه به اقسام کرامت انسان پرداخته شده است . بر اساس فقرات نهج البلاغه ، کرامت اکتسابی را می توان در دو عنوان کلی کرامت عندالناس و کرامت عنداالله تقسیم بندی نمود. نیز کرامت عنداالله را میتوان در مواضع متعددی از جمله در اخلاق، تقوا، نزاهت نفس ،اهل ذکر بودن و کرامت ابدی مشاهده نمود. هر یک از مواضع کلی ، خود شامل مراتب بسیاری بنا بر علم و عمل به ویژگی های هر موضع است . انسان قابلیت این را دارد که شان و منزلت وجودی خود را ارتقاء دهد ، به منبع حقیقی کرامت و هستی نزدیکتر شده و به جایگاه ابدی دارالکرامه ورود کند.

کلیدواژه ها:

انسان ، کرامت عنداالله ، نهج البلاغه ، امام علی ع